Το προτελευταίο ταξίδι της ομάδας των τεσσάρων περιηγητών, τους έφερε στην ακτή των γαρίδων ή όπως αλλιώς την λένε, «Μινιατούρα της Αφρικής».
Αν κάποιος θέλει να πάρει μια γεύση από τις διαφορετικές κλιματικές ζώνες της Μαύρης Hπείρου ας επισκεφτεί το Καμερούν από βορά μέχρι το νότο και θα έχει την ευκαιρία να τις «ζήσει».
Τρεισήμισι φορές μεγαλύτερος είναι από την Ελλάδα είναι ο καμερουνέζικος μπαξές ο οποίος έχει απ’ όλα. Ξεκινώντας από τον νότο θα δεις ζούγκλες και απίθανα παρθένα τροπικά δάση. Δυτικά, τροπικές παραλίες, ποτάμια και καταπράσινα ψηλά βουνά που ξεπερνούν τα 4.000 μέτρα και στον βορά, σαβάνες και ερήμους.
Το όνομά του Καμερούν προέρχεται από τους Πορτογάλους εξερευνητές που φτάνοντας τον 15ο αιώνα αντίκρισαν στις εκβολές των ποταμού Wouri μιλιούνια τεράστιες γαρίδες και βάφτισαν αυτό το μέρος Rio dos Camarões (Ποταμός των γαρίδων). Στην συνέχεια το Camarões καθιερώθηκε αγγλιστί σε Cameroon.
Με πτήση μέσω Κωνσταντινούπολης φτάσαμε στην πρωτεύουσα Γιαουντέ και την επόμενη το πρωί φύγαμε προς τα νοτιοανατολικά αναζητώντας τους Baka, την πρώτη πληθυσμιακή ομάδα που είχαμε βάλει στο πλάνο του ταξιδιού μας.
Η φυλή των Baka, οι γνωστοί μας πυγμαίοι, είναι μια από τις πολλές εθνοτικές ομάδες της χώρας και ζουν στα νοτιοανατολικά στην καρδιά των τροπικών δασών.
Η παλαιότερη αναφορά για τους πυγμαίους Baka (μια από τις αρχαιότερες φυλές της Αφρικής) είναι το 2276 π.Χ. κατά την εποχή του Φαραώ Πέπι Β΄ Υπάρχουν όμως αναφορές γι’ αυτούς στην Ιλιάδα του Ομήρου (8ος αιώνα π.Χ) και στον Hρόδοτο το 500 περίπου π.Χ, ο οποίος ανέφερε ότι ένας εξερευνητής ενώ ταξίδευε κατά μήκος της δυτικής αφρικανικής ακτής είδε «ανθρώπους νάνους που χρησιμοποιούσαν ρούχα φτιαγμένα από φοίνικα».
Στο οκτάωρο οδικό ταξίδι από την πρωτεύουσα μέχρι την περιοχή που ζουν, περάσαμε μέσα από καταπράσινα αφρικανικά χωριά, μπόλικα check point του στρατού και αργά το μεσημέρι η χωμάτινη διαδρομή μας τερμάτισε στις όχθες του ποταμού Dja.
Το τροπικό δάσος Dja είναι ένα από τα μεγαλύτερα και καλύτερα προστατευμένα τροπικά δάση της Αφρικής και το 90% της έκτασής του παραμένει αδιατάρακτο. Εκτός από του πυγμαίους Baka, που το δάσος είναι στην κυριολεξία η ίδια τους η ζωή, σε αυτό κατοικούν 107 είδη θηλαστικών και μεγάλος αριθμός πρωτευόντων.
Στο παραποτάμιο κεφαλοχώρι Somalomo παρκάραμε το jeep, ζαλωθήκαμε τα πράγματα μας και με την βοήθεια των αχθοφόρων και του τοπικού οδηγού ξεκινήσαμε ποδαράτοι να βρούμε τους Baka.
Με μια βαρκούλα καρυδότσουφλο περάσαμε τον ποταμό και αμέσως χωθήκαμε στο πυκνό τροπικό δάσος ακoλουθώντας τον οπλοφόρο guide που… ένας «θεός του δάσους» ήξερε που πήγαινε ο αθεόφοβος και ποια σημάδια ακολουθούσε μέσα στο απροσπέλαστο από την πυκνότητα τροπικό δάσος.
Αργά το απόγευμα φτάσαμε στο καταυλισμό μιας οικογένειας Baka, οι οποίοι από ώρα πρέπει να μας είχαν πάρει στο κατόπι και από απόσταση μάς παρατηρούσαν διακριτικά.
Ο αρχηγός, που ήταν και ο γηραιότερος της ομάδας, στην αρχή ήρθε να μας καλωσορίσει και αμέσως μετά άρχισε το απαραίτητο τελετουργικό που επιβάλλεται για κάθε ξένο που εισέρχεται στο δάσος. Κρατώντας ένα ματσάκι χορταρικά βύθισε την «αγιαστούρα» που κρατούσε σε ένα δοχείο γεμάτο «διαβασμένο» νερό και άρχισε τα δικά του ανιμιστικά του τύπου «Ιησούς Χριστός Νικά κι όλα τα κακά σκορπά».
Η ομάδα μας, μετά από υπόδειξη του υπαρχηγού της φυλής, πέρασε με το κεφάλι σκυμμένο μπροστά από τον αρχηγό. Αυτός με την σειρά του άρχισε το ράντισμα ζητώντας παράλληλα από τον Jengi, το πνεύμα του δάσους, να διώξει τα κακά πνεύματα από τους ασπρουλιάρηδες επισκέπτες του.
Μετά τον εξαγνισμό στήσαμε τις σκηνές μας δίπλα τους και με την βοήθεια του ντόπιου οδηγού μας πιάσαμε ψιλή κουβέντα με τον αρχηγό.
Οι Baka είναι νομαδικός λαός, κυνηγοί-τροφοσυλλέκτες και συχνά μετακινούνται μέσα στα τροπικά δάση της κεντρικής Αφρικής που είναι και παραδοσιακά η πατρίδας τους. Η κάθε ομάδα αποτελείται από μια οικογένεια που μετακινείται συχνά στήνοντας με κλαδιά και φύλλα μπανανιάς μια πρόχειρη καλύβα μεγέθους ιγκλού.
Την επόμενη μέρα ακολουθήσαμε μια ομάδα πυγμαίων στο καθημερινό τους δρομολόγιο προς αναζήτηση τροφής. Στην διαδρομή σταματούσαν σε κάποια δέντρα και φυτά εξηγώντας μας την θεραπευτική τους ιδιότητα. Είναι εντυπωσιακό πως οι ίδιοι χρησιμοποιούν περίπου 500 είδη φυτών «δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν» και αυτή η γνώση για τα γιατροσόφια μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Οι πυγμαίοι Baka που το ύψος τους δεν ξεπερνά το 1,45 εκτός από σπουδαίοι τροφοσυλλέκτες είναι και εξαιρετικοί κυνηγοί.
Με μοναδικά όπλα τα τόξα και τα δόρατα και έχοντας γνώση για τις ιδιαιτερότητες του κάθε ζώου, φτιάχνουν με απίστευτη εφευρετικότητα παγίδες και με τον τρόπο αυτό αιχμαλωτίζουν τα ζώα. Κάθε μέρα κυνηγάνε και συλλέγουν τόση τροφή όση ακριβώς χρειάζονται για να χορτάσουν την ομάδα τους. Μια άλλη εξειδίκευση που έχουν οι Baka είναι τα μελίσσια. Με ζογκλερική ευκολία σκαρφαλώνουν στα πανύψηλα δέντρα για να συλλέξουν το μέλι αγνοώντας το σμήνος των μελισσών που τους περιτριγυρίζουν. Το μέλι αποτελεί βασικό συστατικό της διατροφής τους και αναγνωρίζουν 14 διαφορετικά είδη άγριου μελιού. Το εντυπωσιακότερο απ’ όλα είναι πως για κάθε ήχο – βουητό που κάνουν οι μέλισσες, οι Baka χρησιμοποιούν μια διαφορετική λέξη για να το περιγράψουν.
Είναι πολύ παρατηρητικοί και αναγνωρίζουν από μακριά με ποιο ζώο έχουν να κάνουν. Για παράδειγμα οι Baka χρησιμοποιούν για τον ελέφαντα του δάσους περισσότερες από δώδεκα λέξεις και αυτό έχει να κάνει με την διαφορετική ηλικία του ζώου, το φύλο και την …προσωπικότητά του!
Το μεσημέρι γυρίσαμε με το φαγητό της ημέρας που ήταν κάτι ρίζες που έμοιαζαν σαν γλυκοπατάτες και έναν αρουραίο μεγάλο σαν λαγό που για τους Baka θεωρείτε ό,τι είναι για εμάς το αρνάκι στην σούβλα. Το μενού της ημέρας που ετοιμάστηκε στο πι και φι αποτελείτο από κοκκινιστό κρέας αρουραίου με γαρνιτούρα άγνωστο πατατοειδές. Ευτυχώς που η Κατερίνα είχε καβάτζα στο σακίδιο της ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί και έκανε το ιδιαίτερο dinner μας να φαίνεται υποφερτό.
Η μέρα μας έκλεισε με χορό και τραγούδι που είναι βασικό τελετουργικό κομμάτι στην ζωή των Πυγμαίων. Για να τιμήσουν το πνεύμα του δάσους που τους προστατεύει και τους βοηθά στο κυνήγι, στο τέλος κάθε ημέρας μαζεύονται γύρω από τη φωτιά και αρχίζουν το δικό τους ιδιαίτερο γλέντι.
Οι γυναίκες είναι αυτές που έχουν τον πρώτο λόγο στο τραγούδι. Στο πλούσιο ρεπερτόριο περιλαμβάνονται από πολυφωνικά τραγούδια έως απίθανες μιμήσεις πουλιών και ζώων. Οι άντρες σε δεύτερο ρόλο έδιναν τον ρυθμό με τα αυτοσχέδια κρουστά τους και χόρευαν εκστατικά κάτι που θύμιζε διονυσιακούς τελετουργικούς χορούς.
Την επόμενη μέρα χαιρετήσαμε αυτούς τους γλυκύτατους και ταπεινούς ανθρώπους που είναι άξιοι θαυμασμού.
Δίπλα τους εμείς οι …πανύψηλοι Ευρωπαίοι νιώσαμε νάνοι διαπιστώνοντας για ακόμα μια φορά το πόσο πολύ εμείς οι άνθρωποι του «πολιτισμένου» κόσμου έχουμε απομακρυνθεί τελείως από αυτό που ονομάζουμε μητέρα φύση.
Νωρίς το πρωί πήραμε τον δρόμο για την Yaoundé και εκεί μας περίμενε το νυχτερινό τρένο για το Ngaounderé.
Δέκα έξι ώρες κάναμε να φτάσουμε στο βορά με το ταλαίπωρο αφρικάνικο τρένο και ο λόγος της επίσκεψης μας στον αφιλόξενο ξερότοπο ήταν οι φυλές Mbororo και Koma.
Στο Ngaounderé μας περίμενε ο Αlim με το ξεχαρβαλωμένο αλλά εφτάψυχο βαν του, παρέα με την φιλενάδα του που εκτελούσε χρέη μαγείρισσας. Μετά από πεντέμισι ώρες κακοτράχαλου δρόμου φτάσαμε το βράδυ στο χωμάτινο κεφαλοχώρι Poli όπου θα βγάζαμε την νύχτα. Εκτός από εμάς στο Μοτέλ υπήρχαν παντού τροφαντές αράχνες που τα χημικά των λευκών μουσαφίρηδων τους χαλάσανε την ησυχία. Το βράδυ στην πλατεία του χωριού κάτσαμε σε ένα «βρώμικο» και φάγαμε μακαρόνια νούμερο 6 ανακατεμένα με μια κονσέρβα κοκκινιστής σαρδέλας.
Το επόμενο πρωί ξεκινήσαμε το πολύωρο ταξίδι για τα χωριά της φυλής Koma που βρίσκονται στους πρόποδες των βουνών Atlantika τα οποία είναι το φυσικό σύνορο του Καμερούν με την Νιγηρία. Για τον μουσουλμανικό βορά οι Koma θεωρούνται πρωτόγονοι λόγω της γύμνιας τους, οπισθοδρομικοί για τον τρόπο ζωής τους και ειδωλολάτρες λόγω του ότι διατηρούν τις ανιμιστικές αφρικάνικες θρησκείες και τις αρχαίες παραδόσεις τους. Παρά την καταπίεση που δέχονται αντιστέκονται μένοντας πιστοί στις παραδόσεις τους και πολλές φορές πέφτουν θύματα της εξτρεμιστικής ισλαμιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης Μπόκο Χαράμ που εισβάλει από την Νιγηρία.
Με δυο «ράμπο» του τακτικού στρατού και τις απαιτούμενες άδειες που πήραμε λαδώνοντας τον εμίρη του κοντινού Wangay ξεκινήσαμε ποδαράτοι για το πρώτο χωριό των Koma.
Περιτριγυρισμένοι από τους κοντινούς λόφους περπατήσαμε διασχίζοντας τα χωράφια από κεχρί βλέποντας δεξιά και αριστερά μικρούς παραδοσιακούς οικισμούς φτιαγμένους από πηλό και άχυρο. Μόλις φτάσαμε στο χωριό μας υποδέχτηκε ο αρχηγός που είχε παρέα καμιά δεκαριά γυναικόπαιδα.
Τα ρούχα των Koma είναι κάτι παραπάνω από λιτά. Οι γυναίκες δένουν κάποια μαρουλόφυλλα γύρω από την μέση καλύπτοντας τα επίμαχα σημεία ενώ οι άντρες βάζουν ένα κομμάτι ύφασμα η δέρμα ζώων.
Οι Koma καλλιεργούν κυρίως κεχρί και φιστίκι αράπικο, έχουν λίγα πουλερικά και κυνηγούν με τον παραδοσιακό τρόπο. Το κεχρί που συλλέγουν το αλέθουν σε μυλόπετρες και στην συνέχεια φτιάχνουν μια μπύρα που καταναλώνεται από όλη την οικογένεια. Με ένα κουβά μπύρα έγινε ο εξαγνισμός μας από τον αρχηγό και στην συνέχεια νέοι, γέροι και παιδιά άδειασαν τους κουβάδες τους με την φρέσκια μπύρα και το έριξαν και αυτοί στον χορό μέχρι αργά.
Το βράδυ κοιμηθήκαμε στις σκηνές μας κάτω από τα άγρυπνα μάτια των ενόπλων «ράμπο» που δεν συμμετείχαν στην οινοποσία και με εξέπληξε το υψηλό αίσθημα καθήκοντος που είχαν.
Όλοι την νύχτα έμειναν ξάγρυπνοι και κοιτούσαν μια προς το βουνό, μη τυχόν και σαλτάρει κανένα καλόπαιδο της Μπόκο Χαράμ και άλλοτε προς τις διπλανές καλύβες των Koma φοβούμενοι μην λοξοδρομήσει κανένας μεθυσμένος από τη βραδινή μπυροσύναξη.
Την επόμενη μέρα, αφού ευχαριστήσαμε την φαμίλια των 51 μελών της φυλής Koma για την φιλοξενία, πήραμε τον δρόμο προς το βουνό ώστε να δούμε ακόμα ένα χωριό της ομώνυμης φυλής. Με τα πόδια στην αρχή και με βαν και μηχανάκια στη συνέχεια φτάσαμε ως ένα σημείο και από εκεί μας παρέλαβε ο άνθρωπος-σύνδεσμος της φυλής.
Η ανάβαση με τα πόδια μέσα στον καυτό ήλιο της Αφρικής ήταν σκέτη ταλαιπωρία αλλά οι εικόνες που είδαμε και η εμπειρία που ζήσαμε φτάνοντας στο ορεινό χωριό μας αποζημίωσαν με το παραπάνω.
Στα βουνά Atlantika από την πλευρά του Καμερούν υπάρχουν 21 χωριά Koma και από την νιγηριανή πλευρά άλλα 17 χωριά. Τα ορεινά χωριά των Koma είναι πιο πρωτόγονα από τα πεδινά που έχουν την δυνατότητα να έρχονται πιο συχνά σε επαφή με τον ‘’πολιτισμό’’.
Όταν φτάσαμε μας καλοδεχτήκαν και άρχισαν ως συνήθως τους χορούς και τα τραγούδια πίνοντας άντρες, γυναίκες και παιδιά τις δικές τους μπύρες από κεχρί.
Οι καλοκάγαθοι ορεινοί Koma διατηρούν ακόμα τις παλαιές θρησκευτικές τους συνήθειες και πρακτικές που εδώ και χρόνια η κυβέρνηση προσπαθεί να απαγορεύσει.
Η γέννηση διδύμων θεωρείται για τους ορεινούς Koma μεγάλο κακό για την κοινότητα και αν συμβεί τέτοια γέννα …αλλοίμονο! Παιδιά και μητέρα θάβονται … ζωντανοί!
Πρόσφατες μαρτυρίες επιβεβαιώνουν ότι αυτή η αρχαία τραγική πρακτική εξακολουθεί να συμβαίνει σε ορισμένους οικισμούς των βουνών.
Στο τέλος της επίσκεψης μας ο τοπικός οδηγός μας, για να ευχαριστήσει την κοινότητα, έδωσε σε κάθε μέλος της από ένα σακουλάκι αλάτι, ένα κουτί σπίρτα και από ένα σαπούνι.
Πιθανόν υπήρχε συμφωνία για αυτήν την συνδιαλλαγή ώστε εμείς να έχουμε την δυνατότητα να τους επισκεφτούμε και αυτοί να κερδίσουν κάποια πράγματα που τους είναι χρήσιμα.
Την επόμενη μέρα επισκεφτήκαμε ένα χωριό της φυλής Mbororo
Η ζωή των Mbororo περιστρέφεται αποκλειστικά γύρω από τα βοοειδή τους.
Είναι νομάδες κτηνοτρόφοι και μεταναστεύουν συχνά αναζητώντας νέα βοσκοτόπια. Έχουν ασπαστεί το Ισλάμ αλλά ακολουθούν και τις παλιές προϊσλαμικές αφρικανικές παραδόσεις.
Η Mbororo είναι από τις ομορφότερες φυλές τις Αφρικής.
Άντρες γυναίκες δίνουν μεγάλη σημασία στην εμφάνιση τους. Οι γυναίκες από μικρή ηλικία φτιάχνουν περίτεχνα τατουάζ στο πρόσωπο τους και συνηθίζουν να φορούν πολύχρωμα ρούχα.
Στο γρήγορο πέρασμα μας από τον καταυλισμό τους, αν και εκείνη την ώρα βρήκαμε μόνο γυναίκες διότι οι άντρες έλειπαν στα βοσκοτόπια, το φωτογραφικό μας σαφάρι ήταν αρκετά αποδοτικό.
Στον δρόμο για το Ngaounderé είχαμε την ατυχία να πέσουμε σε μεγάλη απεργία φορτηγατζήδων οι οποίοι είχαν σταθμεύσει τα εκατοντάδες οχήματα τους στο πλάι του στενού δρόμου.
Σε δυο σημεία του τόπου διαμαρτυρίας είχαν μαζευτεί κάμποσοι και είχαν στήσει μπλόκο έχοντας άγριες διαθέσεις αλλά ευτυχώς την τελευταία στιγμή αποφύγαμε κάθε είδους ….σύρραξη!
Ευτυχώς νωρίς το απόγευμα φτάσαμε στον προορισμό μας και προλάβαμε το τρένο που θα παίρναμε από την Ngaounderé. Την επόμενη μέρα και μετά από δεκάξι ώρες ταξίδι με το τραίνο φτάσαμε στην Yaoundé.
Από εκεί οδικός πήραμε τον δυτικό δρόμο που μας οδήγησε μετά από επτά ώρες στην παραθαλάσσια πόλη της Douala. Στην αρκετά ενδιαφέρουσα αυτή αφρικανική πόλη, που είναι η οικονομική πρωτεύουσα και το κύριο λιμάνι της χώρας, παλαιότερα ζούσαν 3.000 Έλληνες οι οποίοι είχαν ως κύρια ασχολία τους το εμπόριο.
Ο λόγος που βάλαμε την Douala στο πρόγραμμά μας ήταν το Φεστιβάλ Ngongo το οποίο γίνεται στην όχθη του ποταμού WOURI. Αυτή η σπουδαία γιορτή συγκεντρώνει τριάντα εθνοτικές ομάδες από όλη την παράκτια νοτιοδυτική ζώνη της χώρας και διαρκεί δυο ολόκληρες μέρες.
Τις πρώτες πρωινές και δροσερές ώρες γυρίσαμε τα αξιοθέατα της πόλης και σε ένα από αυτά που σταθήκαμε για να φωτογραφηθούμε ήταν το La Nouvelle Liberté ( Η νέα ελευθερία).
Το διάσημο γλυπτό από ανακυκλωμένο σίδερο έχει 12 μέτρα ύψος και είναι το σύμβολο της πόλης. Την στιγμή που φωτογραφιζόμασταν παρέα με τον μεταλλικό «RoboCop» της Douala ….πλάκωσαν τα όργανα της τάξης και μας πήγαν άρον άρον στο κοντινό αστυνομικό σταθμό-κοντέινερ. Εκεί καθισμένοι μάθαμε από τον αξιωματικό υπηρεσίας ότι για να φωτογραφίσεις την σιδηροκατασκευή χρειάζεται να έχεις βγάλει ειδική άδεια από τις αρχές…
Για να γίνει πιστευτός μάλιστα κουνούσε με το χέρι του ένα τσαλακωμένο παλιόχαρτο λέγοντας πως αυτό έπρεπε να είχαμε βγάλει εκ τον προτέρων και τώρα που παρανομήσαμε, θα πρέπει να πληρώσουμε.
Η γαλλόφωνη φίλη της παρέας η Αννή, είπε στον ντόπιο «μάγκα» που είχαμε μαζί μας και έκανε χρέη οδηγού να αναλάβει το λάδωμα και εμείς χαιρετήσαμε ευγενικά τα όργανα και αποχωρήσαμε με ….ελαφρά πηδηματάκια.
Το Καμερούν είναι πνιγμένο στη διαφθορά και αυτό ξεκινά από τον ενενηντάχρονο ηγέτη του ο οποίος κυβερνά την χώρα από το 1975 και διορίζει μέχρι και τον τελευταίο δημοτικό υπάλληλο ενός μικρού χωριού.
Ο Οργανισμός της Διεθνούς Διαφάνειας κατέταξε το Καμερούν στην 138η θέση ανάμεσα σε 163 χώρες όσον αφορά τη διαφθορά στη χώρα.
Σε πολλά check point του στρατού που υπήρχαν στον δρόμο, έπρεπε κάποιες φορές να «πέσει λάδι» για να μας επιτραπεί η συνέχεια του ταξιδιού. Και το γεγονός ότι ήμασταν λευκοί ανέβαζε κατά πολύ την ….ταρίφα!
Την επόμενη ημέρα το πρωί πήγαμε στο ετήσιο θρησκευτικό/παραδοσιακό φεστιβάλ Ngondo. Το φεστιβάλ αυτό γίνεται από αμνημονεύτων χρόνων και μαζεύει όλους τους ηγέτες των φυλών της περιοχής.
Κατά την έναρξη του οι μάγοι των φυλών πραγματοποίησαν διάφορα τελετουργικά ώστε με αυτόν τον τρόπο να έρθουν σε επικοινωνία με τα πνεύματα των «θεών του νερού».
Τι να σας πω και εγώ που είμαι από φύση μου άπιστος Θωμάς. Αυτά και άλλα πολλά «μυστήρια» μας είπαν και αυτά σας γράφω με κάθε επιφύλαξη.
Ύστερα από τα πολλά αφρικάνικα «άμπρα κατάμπρα» άρχισαν στην κυριολεξία τα όργανα με παρελάσεις των φυλών, χορευτικά, μουσικές, αγώνες πάλης και εντυπωσιακούς κωπηλατικούς αγώνες.
Πολύ γιορτινό το κλίμα και όλος ο κόσμος με απίστευτο ενθουσιασμό συμμετείχε με όποιον τρόπο μπορούσε παρά την αφόρητη ζέστη.
Το μεσημέρι αναχωρήσαμε για το LIMBE το οποίο ανήκει στο αγγλόφωνο κομμάτι του Καμερούν. Η Ιστορία της αποικιοκρατίας στο Καμερούν ξεκινά από πολύ παλιά και οι συνέπιες της φτάνουν μέχρι και σήμερα.
Πρώτα πέρασαν από εδώ οι Πορτογάλοι και μετά ανέλαβαν οι Ολλανδοί, οι οποίοι ξεκίνησαν και το δουλεμπόριο. Ύστερα κατά το 1884 οι Γερμανοί το έκαναν προτεκτοράτο τους και μετά το τέλος του Α παγκοσμίου πολέμου το Ανατολικό Καμερούν παραδόθηκε στους Γάλλους και το Δυτικό στους Βρετανούς.
Όταν τα δυο Καμερούν κατάφεραν χύνοντας πολύ αίμα να απαλλαχτούν από τους αποικιοκράτες και να ενωθούν, το γαλλόφωνο τμήμα το οποίο είναι και το μεγαλύτερο, πήρε κεφάλι και άρχισε να περιορίζει την αγγλοφωνία στο δυτικό τμήμα.
Τότε ξέσπασαν ταραχές οι οποίες κρατούν μέχρι και σήμερα ενώ η κατάσταση στις αγγλόφωνες περιοχές είναι τεταμένη.
Πολλοί από το δυτικό τμήμα ζητούν απόσχιση και πρόσφατα υπήρξαν βίαιες συγκρούσεις.
Τα πολλαπλά στρατιωτικά μπλόκα που συναντήσαμε στον δρόμο ήταν οχυρωμένα και ετοιμοπόλεμα και αυτό μαρτυρά την έκρυθμη κατάσταση που επικρατεί στη χώρα ακόμα και σήμερα.
Κατά τ΄ άλλα το τροπικό παραλιακό LIMBE ήταν καταπληκτικό μέρος παρά την ματωμένη ιστορία της αποικιοκρατίας που κουβαλά. Από αυτές τις πανέμορφες τροπικές ακτές έφυγε το 10% των σκλαβωμένων Αφρικανών για την Αμερική και την Ευρώπη.
Την επόμενη μέρα επισκεφτήκαμε ένα καταφύγιο με ορφανούς γορίλες όπου εκεί διαπιστώσαμε το αληθές της πληροφορίας ότι το 98% του DNA τους είναι κοινό με το δικό μας, κάτι το οποίο είναι ορατό δια …γυμνού οφθαλμού!
Τις επόμενες μέρες κινηθήκαμε στο δυτικό Καμερούν, περιοχή στην οποία τους τελευταίους έξι αιώνες άνθισαν περίπου 100 μικρά αφρικανικά βασίλεια.
Σε κάποια από αυτά οι φυλές διατηρούν ακόμα τα παλάτια τους και η θεοποιημένη φιγούρα του βασιλιά βρίσκεται στην κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας, χωρίς βέβαια να έχει πολιτική εξουσία.
Στον δρόμο του γυρισμού πέσαμε σε ένα check point οπού μια ξινή στρατιωτίνα μας κράτησε πάνω από μια ώρα. Στο τέλος τα βρήκαμε αφού έβαλε στην τσέπη της 10.000 καμερουνέζικα φράγκα, ποσό το οποίο ισοδυναμεί με μισό μισθό για αυτήν (15 ευρώ).
Ο χρηματισμός είναι συνήθης πρακτική όταν το όχημα μεταφέρει λευκούς. Σίγουρα στα μάτια των ντόπιων θα είμαστε απόγονοι αποικιοκρατών με μεγάλη πιθανότητα να έχουμε κληρονομήσει μπόλικο αποικιακό χρήμα! Αυτή η συμπεριφορά προς τους λευκούς είναι σχετικά δικαιολογημένη εάν γνωρίζεις λίγο την πρόσφατη ιστορία της χώρας.
Το 2022 ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν επισκέφτηκε το Καμερούν και ζήτησε ανοικτά συγγνώμη για την περίοδο της αποικιοκρατίας (1916 – 1960) κατά την οποία οι γαλλικές στρατιωτικές δυνάμεις κατέσφαξαν χιλιάδες αμάχους.
Τόσα χρόνια που ταξιδεύω σε χώρες οι οποίες ήταν παλιά αποικίες ευρωπαϊκών χωρών, αισθάνομαι τυχερός που η Ελλάδα δεν είναι μια από αυτές τις χώρες. Δεν έχουμε να απολογηθούμε για καμία σφαγή και για καμία ληστεία πόρων από αυτούς τους λαούς. Λαούς και Έθνη που ακόμα και σήμερα ενώ θεωρούνται ανεξάρτητα, κυβερνιούνται από αιωνόβιους ηγέτες-ανδρείκελα των παλαιών αποικιοκρατών. Η αποικιοκρατία απλώς έχει αλλάξει μορφή και εργαλεία.
Η φτώχεια, η πείνα και το αβέβαιο μέλλον είναι το κύριο σκηνικό των χωρών αυτών.
Η κατάσταση αυτή που συντηρείται τεχνηέντως με «νόμιμα» πλέον μέσα, είναι η αιτία που ωθεί τον κόσμο στην προσφυγιά και την μετανάστευση.
Την επόμενη μέρα κάναμε μια βόλτα στα αξιοθέατα της πόλης ως καλοί περιηγητές και το απόγευμα πετάξαμε μέσω Κωνσταντινούπολης για Αθήνα.
Πέτρος Τριανταφυλλίδης
