Όλη τη διαδρομή του ΠΑΟ Καλογρέζας, από την ίδρυσή του το 1949 μέχρι τη διάλυσή του από τη Χούντα το 1967, μόνο ένας ποδοσφαιριστής την είχε ζήσει, ο Γιώργος Μεταλλόπουλος.
Γέννημα θρέμμα της προσφυγικής συνοικίας κυνήγησε το όνειρο του να γίνει μεγάλος άσος των γηπέδων κι έφυγε με το παράπονο ότι δεν μπόρεσε να δοξαστεί κι αυτός, όπως τόσοι άλλοι συντοπίτες του, με τη φανέλα της αγαπημένης του ΑΕΚ.
Μπορεί να μην αξιώθηκε τέτοια τιμή, ωστόσο άφησε στίγμα ανεξίτηλο στα πρωταθλήματα της ΕΠΣΑ. Όσοι τον έζησαν ισχυρίζονται πως ήταν ένας αέρινος κυνηγός που χάζευε τους αντίπαλους αμυντικούς με τις ντρίμπλες του.
Η εποχή του σκληρή, η ζωή του ακόμη πιο σκληρή. όπως μου τη διηγήθηκε για το βιβλίο «Τα παιδιά της αλάνας»
«Η οικογένεια μου ήταν πρόσφυγες από την Κωνσταντινούπολη. Ο πατέρας μου δούλευε στην εταιρία Υδάτων όπου ήταν διευθυντής ο Ιωνάς που ήταν και παράγοντας στην ΑΕΚ. Αυτός είχε μαγαζί αθλητικών ειδών στη Σταδίου, κι έπαιρνε εκεί όλους τους ΑΕΚτζήδες, τον Μαρόπουλο, τον Τζανετή, τον Βλαντή, τον Νταϊσπάγγο, τον Μάγειρα, τον Κουσίδη… Όλοι εκεί δουλεύανε.»
»Η μάνα μου δούλευε στο εργοστάσιο της Ελληνίδας. Με πήρε κοντά της όταν έγινα 9 χρονών. Μάζευα μασούρια κι όταν έγινα 14, κι έβγαλα βιβλιάριο με πήγανε στο μηχανουργείο.
»Από μικρό παιδί με πήγαιναν ο πατέρας μου ή ο Μαρόπουλος στο γήπεδο της ΑΕΚ που τότε ήταν αλάνα και είχε ξύλινα καγκελάκια, χαμηλά όπως είχαν τα αμερικάνικα σπίτια.
»Μπάλα πρωτόπαιξα στις αλάνες της Καλογρέζας. Ξέρεις πώς κάναμε μπάλα; Παίρναμε μια κάλτσα και τη γεμίζαμε με πανιά. Μια φορά έφερε κάποιος που ο πατέρας του δούλευε στη δημαρχία Φιλοθέης ένα μπαλάκι του τένις.
»Τότε στα σωματεία δεν είχαν δελτία οι παίκτες. Παίζαμε και δυο ματς την ημέρα. Επίσημο το πρωί, φιλικό το απόγευμα. Η και ανάποδα. Στον ΠΑΟ Καλογρέζας ήμουνα από τότε που ήταν ακόμη ανεξάρτητη ομάδα
»Κάθε Σάββατο βάζαμε λεφτά και πηγαίναμε στο Μοναστηράκι να πάρουμε ένα ζευγάρι παπούτσια. Κάθε Σάββατο κι ένας. Με το χαρτζιλίκι. Τα παπούτσια είχαν σχάρες. Λιώνανε οι σόλες και μας πληγιάζανε τα πόδια. Φανέλες παίρναμε από του Βγενόπουλου το μαγαζί που ήταν στην πλατεία Κάνιγγος.
»Μετά τη δόκιμη κατηγορία πήγα στην ΑΕΚ. Με πήγε ο Σαρρής που καθόταν απέναντι από τον Μαγκαφώση. Έπαιξα στα τσικό, μαζί με τον Σταματιάδη. Μετά με ανέβασαν στη δεύτερη ομάδα.
»Όταν η ΑΕΚ έφερε 2-2 με την Αούστρια (σημ: 7 Ιανουαρίου 1951 στη Λεωφόρο) με βάλανε αναπληρωματικό, αφού ήμουν πιτσιρικάς. Τελειώνει το ματς, οι άλλοι πήραν 800 δρχ και μένα μου δώσανε μόνο 20. Ούτε το μεροκάματό μου δεν μου δώσανε… Εκεί τσαντίστηκα και αποφάσισα να φύγω.
»Στον Παναθηναϊκό έπρεπε να πάω, όπως ο Πανάκης. Τα είχα καλά με τον Τσούτσο τον προπονητή και τον Βγενόπουλο. Αλλά ήμουνα ΑΕΚτζής, όλοι το ξέρανε. Όλοι στην Καλογρέζα ήταν ΑΕΚ.
»Ήτανε να υπογράψω στην Κηφισιά. Τότε (1953) η ΑΕΚ πήρε από τον ΠΑΟ Καλογρέζας, τον Αδαμαντίδη και τον Μελισσή και έδωσε ανταλλάγματα εμένα, τον Τσάβο και τον Μπουτά.
»Το ΄56 έφυγα από Καλογρέζα και πήγα στο Λαύριο. Η ομάδα πήρε 8 χιλιάρικα και μένα με βάλανε σε δουλειά στου Καρέλλα το εργοστάσιο. Εγώ λεφτά, τίποτα.
»Το ΄57 παντρεύτηκα. Τη γυναίκα μου τη λέγανε Χρυσούλα Κυριακίδου και δούλευε στο Μουταλάσκη. Από παιδάκια στην ίδια γειτονιά, παίζαμε μαζί. Ήταν μεγάλος έρωτας. Στο γάμο μου ήρθε από το Λαύριο πολύς κόσμος.
»Το ΄60 μου κάνανε πρόσκληση να πάω στην Αυστραλία. Ζητάγανε παίκτες. Έκανα χαρτιά και πήγα. Στην αρχή μου βρήκαν δουλειά στην εταιρία που έφτιαχνε αυτοκίνητα. Μας λέγανε οι Έλληνες, τι ήρθατε να κάνετε εδώ στην κόλαση; Έπαιξα σε Μελβούρνη, Σίδνει και Περθ. Τα λεφτά λίγα, τι να στείλω στη γυναίκα, τι να φάω…Αποφάσισα να γυρίσω. Η Καλογρέζα πλήρωσε το εισιτήριο για το καράβι και ήρθα πίσω.
»Η ομάδα δυνάμωσε, ανέβηκε στη Β΄ Εθνική. Αλλά τα λεφτά λίγα. Δούλευα μπογιατζής, με τον Ξένο, τον Παζαρόπουλο, τον Μανικόπουλο, τον Τρικούπη ώσπου πήρα σύνταξη.
»Ήμουνα στην ομάδα μέχρι που τη διέλυσε η Χούντα… Μαζί με αυτή σταμάτησα κι εγώ το ποδόσφαιρο. Στα 33 μου…»
Εξήντα χρόνια μετά τίποτα δεν είναι ίδιο. Και το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει. Δεν είναι αυτό που ξέραμε. Έβλεπε αγώνες στη τηλεόραση ο Μεταλλόπουλος και συγχυζότανε.
«Εμείς από αγάπη παίζαμε όχι για τα λεφτά. Οι σημερινοί παίκτες του Παναθηναϊκού, του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ δεν θα παίζανε στην εποχή μου. Ποδόσφαιρο είναι αυτό που παίζουνε σήμερα; Η μπάλα όλο παράλληλα. Αφού κάνανε και τον τερματοφύλακα παίκτη. Τότε ο τερματοφύλακας μόνο τρία βήματα επιτρεπόταν να κάνει. Ο προπονητής έλεγε: η μικρή και η μεγάλη περιοχή είναι του τερματοφύλακα. Οι δικοί μας στα περισσότερα κόρνερ πιάνανε την μπάλα ενώ τώρα τα μισά κόρνερ είναι γκολ… Τσάμπα λεφτά παίρνουνε…»
