Πριν λίγο καιρό επέστρεψα από την Χώρα της Βεγγάλης, το άγνωστο για πολλούς Μπαγκλαντές. Ο τόπος αυτός μπήκε στο στόχαστρο των ταξιδιωτικών μου αναζητήσεων γιατί είναι ο λιγότερο ταξιδεμένος προορισμός του πλανήτη.
Η αλήθεια είναι πως δεν έχει τα «πιασάρικα» μνημεία ή τις γοητευτικές πόλεις που θα σε κάνουν να επιλέξεις Μπαγκλαντές για προορισμό.
Ούτε γνωρίζω πολλούς που να ονειρεύονται να κάνουν ένα ταξίδι στο Μπαγκλαντές. Δικαιολογημένα άλλωστε, καθώς η χώρα είναι μια από τις πιο φτωχές και ταλαιπωρημένες περιοχές του πλανήτη μας.
Για μερικούς «περίεργους» όμως, αυτοί οι ανέγγιχτοι προορισμοί, αυτοί οι άγνωστοι παράδεισοι, είναι τα κρυμμένα ταξιδιωτικά «διαμάντια», στα οποία όσο πιο βαθιά εισχωρείς’, τόσο περισσότερο ανακαλύπτεις το καθαρό, το αληθινό και το αφτιασίδωτο πρόσωπο τους.
Στο στάδιο της προετοιμασίας του συγκεκριμένου ταξιδιού, αναζήτησα πληροφορίες από το φίλο μου τον Ισλάμ, τον …ράφτη.
Ο Ισλάμ έχει γεννηθεί στο Μπαγκλαντές και τα τελευταία 20 χρόνια ζει στην Αθήνα και διατηρεί ένα μικρό ραφτάδικο στα Εξάρχεια. Πηγαίνοντας στο Σοφό ψαλίδι, όπως λέγεται το ραφτάδικο του Ισλάμ, οι συμπατριώτες του οι οποίοι εργάζονται εκεί, με πληροφόρησαν ότι ο φίλος μου βρίσκεται την πατρίδα του και θα επέστρεφε μετά από ένα με ενάμιση μήνα.
Τις επόμενες ημέρες και λίγο πριν το τέλος της εποχής των μουσώνων, έβαλα πλώρη για το Μπαγκλαντές, παίρνοντας μαζί με τις αποσκευές μου και το τηλέφωνο του Ισλάμ με την προσδοκία να τον συναντήσω.
Πολλές και βαρετές οι ώρες μέσα στα αεροπλάνα, αλλά σε αυτόν τον «χαμένο» χρόνο, σου δίνεται η ευκαιρία να διαβάσεις γι άλλη μια φορά τις σημειώσεις σου!
Λοιπόν η χώρα της Βεγγάλης, το Μπαγκλαντές είναι μια χώρα λίγο μεγαλύτερη από την Ελλάδα και έχει πληθυσμό …. 170.000.000 κατοίκους.
Είναι μία από τις πιο πυκνοκατοικημένες χώρες της Ασίας, αλλά και μία από τις λιγότερο αστικοποιημένες. Συγκεκριμένα το 80% των κατοίκων είναι αγρότες και ζουν στην ύπαιθρο.
Το κλίμα είναι τροπικό και η χώρα θεωρείται από τις πιο ευάλωτες στον κόσμο εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, λόγω του ότι βρίσκεται ελάχιστα επάνω από το επίπεδο της θάλασσας. Το μεγαλύτερο μέρος της χώρας καλύπτεται από το Δέλτα της Βεγγάλης, το οποίο είναι το μεγαλύτερο ποτάμιο δέλτα της Γης.
Ο Γάγγης, ο Βραχμαπούτρα και ο Μέγκνα, ποτάμια που πηγάζουν από τα Ιμαλάια, διασχίζουν την χώρα σχηματίζοντας αναρίθμητες διακλαδώσεις.
Οι συνολικά 700 ποταμοί που υπάρχουν στη χώρα, δημιουργούν 8.046 χιλιόμετρα πλωτών οδών.
Κατά την περίοδο των μουσώνων το νερό καλύπτει σχεδόν το 1/3 της χώρας, δημιουργώντας τεράστιο πρόβλημα στις μετακινήσεις και στην καθημερινή ζωή. Είναι δε η κύρια αιτία για τον πνιγμό εκατοντάδων και πολλές φορές χιλιάδων ανθρώπων κάθε χρόνο .
Πρώτη μέρα στην πρωτεύουσα Ντάκα των 15.000.000 κατοίκων και διαπιστώνεις το πόσο αραιοκατοικημένη είναι η …Αθήνα. Περπατώντας στους ασφυχτικά γεμάτους με κόσμο δρόμους μένεις με το στόμα ανοιχτό, βλέποντας και ζώντας το απίστευτο μποτιλιάρισμα των δρόμων.
Αυτοκίνητα ακινητοποιημένα, τρίκυκλα ταξί να τρέχουν σαν δαιμονισμένα, σμήνος από ποδήλατα αφηνιασμένα και τέλος τα …παπάκια να βρίσκονται παντού και να ελίσσονται με την ακρίβεια …διαστημικού οχήματος!.
Όμως η πραγματικά σκληρή εικόνα των δρόμων είναι οι δεκάδες λιπόσαρκοι αχθοφόροι που αγκομαχώντας προσπαθούν μέσα στον γενικό χαμό να σύρουν τα φορτωμένα ως τα μπούνια καρότσια τους. Και όμως, παρ όλο το κομφούζιο που επικρατούσε, στα πρόσωπα τους έβλεπες την απόλυτη ηρεμία και μια στωικότητα που …σου έσπαγε τα «ευρωπαϊκά» σου νεύρα.
Πραγματικά, τους βγάζω το καπέλο που μέσα στην απόλυτη έννοια του χάους έχουν βρει ισορροπίες και καταφέρνουν να είναι όλοι τους …. «Ζεν».
Την επόμενη μέρα πριν σηκωθεί ο ήλιος πήρα των … οματιών μου και όπου φύγει φύγει. Με το πρωινό τρένο αφήσαμε την πολύβουη Ντάκα και κατευθυνθήκαμε Ν.Α της χώρας, την λιγότερο πυκνοκατοικημένη περιοχή του Τσιταγκόνγκ. Το ταξίδι με το τρένο είναι ιδανικό ως μέσο μεταφοράς γιατί σου δίνει τη δυνατότητα να επικοινωνήσεις με τους ντόπιους, να ξεκουραστείς σχετικά και να απολαύσεις την διαδρομή πίνοντας το καφεδάκι σου. Κυρίως όμως το τραίνο είναι το καλύτερο μέρος για …διάβασμα.
Διασχίζοντας τις εκτάσεις της ενδοχώρας με ταχύτητες των αρχών του 20ου αιώνα, διάβασα αναλυτικά την πρόσφατη ιστορία του Μπαγκλαντές…. Μετά την αποχώρηση των Βρετανών αποικιοκρατών το 1947 η Ινδική ήπειρος χωρίστηκε σε δύο διαφορετικά κράτη, την Ινδία των Ινδουιστών και το Πακιστάν των Μωαμεθανών. Το Πακιστάν χωρισμένο σε δύο τμήματα, δυτικό και ανατολικό, χωριζόταν από την Ινδία με μια λωρίδα γης …1.600 χιλιόμετρων.
Σύμφωνα με τους ανθρωπολόγους, το ανατολικό όριο του ινδοευρωπαϊκού κόσμου οριοθετείται στο Δυτικό Πακιστάν και την Δυτική Ινδία.
Από εκεί και πέρα αρχίζουν οι ανατολικοασιάτικες «ράτσες». Στο δυτικό μέρος μιλούν Πουντζάμπι Ουρντού και Παστού, ενώ στο Ανατολικό Μπενγκάλι.
Οι Δυτικοπακιστανοί όσον αφορά την διατροφή τους τρώνε κυρίως κρέας και στάρι ενώ οι Ανατολικοπακιστανοί ρύζι και ψάρι. Οι Άγγλοι παρέδωσαν τη διοίκηση στους Δυτικοπακιστανούς των οποίων η άρχουσα τάξη ήταν σε μεγάλο βαθμό αγγλοτραφής. Το αποτέλεσμα ήταν οι Δυτικοπακιστανοί να φέρονται με ρατσιστική υπεροψία απέναντι στους Ανατολικοπακιστανούς.
Όρισαν επίσημη γλώσσα την Ουρντού και κατανάλωναν, αν και μειοψηφία το μεγαλύτερο ποσοστό του ετήσιου προϋπολογισμού.
Για περίπου εικοσιπέντε χρόνια τα δυο τμήματα του Πακιστάν (ανατολικό και δυτικό) κλονιζόταν από έντονες εσωτερικές αναταραχές, οι οποίες πήραν διαστάσεις εμφυλίου όταν στις εκλογές του 1971 το ανατολικό τμήμα κατάφερε και έβγαλε για πρώτη φορά πρόεδρο. Δυστυχώς δε πρόλαβε να κυβερνήσει ο Πρόεδρος του Ανατολικού Πακιστάν. Σιγά που θα τον αφήνανε. Αμέσως έγινε πραξικόπημα και το δυτικό τμήμα επέβαλε στρατιωτική δικτατορία.
Τρία εκατομμύρια άνθρωποι σφαγιάστηκαν στο ανατολικό Πακιστάν και χιλιάδες γυναίκες βιάστηκαν. Δέκα εκατομμύρια έγιναν πρόσφυγες στην Ινδία και τριάντα εκατομμύρια εγκατέλειψαν τα σπίτια τους.
Παράλληλα, επιδημία χολέρας θέρισε τους επιζώντες. Η τραγωδία στο ανατολικό Πακιστάν έχει χαρακτηριστεί ως γενοκτονία και μάλιστα μία από τις πέντε μεγαλύτερες στην ιστορία.
Τότε επενέβη η Ινδία που με την ισχύ της επιβάλλει την ελευθερία, την αυτονομία και τελικά την ανεξαρτητοποίηση του Ανατολικού Πακιστάν.
Με τον τρόπο αυτό τον Δεκέμβρη του 1971 γεννιέται το κράτος του Μπαγκλαντές.
Μετά από ταξίδι έξι ωρών με το τρένο φτάσαμε στο Τσιταγκόνγκ. Το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας. Με τη βοήθεια του ντόπιου φίλου μας Μαμούν εκδόθηκαν οι απαιτούμενες άδειες εισόδου, φυσικά με το αζημίωτο.
Στην περιοχή των λόφων γύρο από την πόλη, λόγω της γειτνίασης με τη Μυανμάρ, υπάρχουν πολλές μειονοτικές φυλετικές ομάδες και η κυβέρνηση απαγορεύει την είσοδο στους ξένους χωρίς την απαραίτητη άδεια και την συνοδεία ντόπιου οδηγού.
Στο ολιγοήμερο ταξίδι μας γύρω από τις περιοχές Ρανγκαμάτι και Μπανταρμπάν είδαμε πολλά μειονοτικά χωριά κυριολεκτικά χαμένα μέσα στο τροπικό δάσος των λόφων, δίπλα στις πανέμορφες λίμνες και στα ποτάμια.
Στις διαδρομές από τη μια περιοχή στην άλλη, υπήρχαν δεκάδες μπλόκα του στρατού.
Αυτή η κατάσταση δηλώνει ότι υπάρχουν προβλήματα με τον πληθυσμό της περιοχής, ο οποίος έχει φυλετικά μεγαλύτερη σχέση με την γειτονική Μυανμάρ. Τα σχιστά μάτια τους και τα έντονα ζυγωματικά τους δηλώνουν την σινοβιρμανική καταγωγή τους, όπως επίσης και η πίστη τους στον Βουδισμό .
Το πέρασμα μας μέσα από τα χωριά, παρ’όλη την προσπάθεια μας, δεν μπορούσε να γίνει διακριτικά. Πλησιάζοντας τους οικισμούς όλοι οι κάτοικοι έβγαιναν έξω απ’ τις ξύλινες καλύβες τους για να δουν τα ξωτικά πλάσματα από τον «πολιτισμένο» κόσμο. Κάποιοι από αυτούς επιδίωκαν να φωτογραφηθούν μαζί μας και οι ποιο τολμηροί αν και με κάποιο δισταγμό ζητούσαν και μια selfie. Τα δε σχολιαρόπαιδα μας ακολουθούσαν όλο χαρά μέχρι την έξοδο του χωριού.
Παίρνοντας μια βάρκα στην τεράστια λίμνη Καπτάι, είχαμε την δυνατότητα να επισκεφτούμε πολύ μικρά νησάκια λίγων τετραγωνικών, τα οποία κατοικούνταν από οικογένειες ψαράδων. Ήταν ένας επίγειος μικρός παράδεισος που έσφυζε από ζωή. Γύρω από τις αχυροκαλύβες τα παιδιά έπαιζαν χαρούμενα ανάμεσα στα γουρούνια, τις κότες, τις κατσίκες και όλα μαζί έτρεχαν ανέμελα σε αυτή την μικρή έκταση γης χωρίς ίχνος φόβου.
Οι γυναίκες χαμογελαστές, άλλες ύφαιναν στον αργαλειό τους και άλλες μαγείρευαν τα φρέσκα ψάρια που μόλις είχαν φέρει οι άντρες με τις βάρκες τους.
Διασχίζοντας τη μεγάλη λίμνη με την βάρκα μας ακούσαμε από μακριά να παίζει στην διαπασών χορευτική μουσική Μπόλιγουντ. Ο καραβοκύρης μου έδειξε ότι η μουσική έρχεται από ένα μικρό νησάκι δεξιά μας και μου είπε πως οι ινδουιστές κάτοικοι της νησίδας γιορτάζουν έναν από τους πολλούς αγίους τους.
Η μουσική ήταν τόσο δυνατή που σίγουρα ακούγονταν σε όλον τον κόλπο της Βεγγάλης και η οποία σε τραβούσε σαν μαγνήτης. Έκανα σήμα στον καραβοκύρη για …απόβαση στην συγκεκριμένη νησίδα και μόλις πιάσαμε την στεριά έγινε ο χαμός.
Σαν μετακινούμενο σμήνος όλοι οι κάτοικοι του χωριού έφτασαν λικνίζοντας στην αυτοσχέδια προβλήτα και μας παρέσυραν στο κέντρο του οικισμού όπου γίνονταν η γιορτή.
Πιο πίσω οι μεγαλύτερες ηλικίες, σαν οπισθοφυλακή παρατηρούσαν τα λευκά … Άλιεν, ενώ οι πρωτοχορευτές έφηβοι και όλοι η μαρίδα του χωριού χόρευαν εκστασιασμένοι σε ξέφρενους ρυθμούς πιθανόν και με την βοήθεια αλκοόλ ή κάποιου αλλού μαντζουνιού ντόπιας καλλιέργειας
Το κλείστρο της φωτογραφικής μου μηχανής πήρε φωτιά από τα πολλά κλικ ενώ η Κατερίνα, σαν την μύγα μες το γάλα λικνίζονταν μαζί τους, προσπαθώντας να ταιριάξει τις χορευτικές κινήσεις της με τη μουσική. Μια εικόνα γνώριμη από τις ταινίες του Μπόλιγουντ ξετυλιγόταν μπροστά στα μάτια μου.
Αφού γίναμε θέαμα σε όλη την Ν.Α. Ασία, προσπαθήσαμε να απομακρυνθούμε ησύχως γεγονός που ήταν αδύνατον. Πριν μας πιάσει η νύχτα κινηθήκαμε αποφασισμένοι προς την βάρκα μας και το ανθρώπινο σμήνος μετακινήθηκε μαζί μας έως την αυτοσχέδια προβλήτα. Εκεί επιβιβαστήκαμε στο πλεούμενο μας, ενώ οι ντόπιοι στριμωγμένοι στην στενή προβλήτα μας αποχαιρετούσαν χαμογελαστοί κουνώντας τα χέρια τους.
Μπορώ να πω με σιγουριά ότι σε αυτό το ταξίδι με έχουν φωτογραφήσει περισσότερες φορές από όσες τους φωτογράφισα εγώ!! Η δε φωτογραφία της Κατερίνας είμαι σίγουρος ότι θα διακοσμεί πολλά εφηβικά δωμάτια!!!
Την επόμενη ημέρα μετά από 5ωρη οδική διαδρομή και στην συνέχεια με εσωτερική πτήση επιστρέψαμε στην πρωτεύουσα Ντάκα διότι μας περίμενε η …Dragon Air. Ο ιπτάμενος δράκος θα μας «πέταγε» έως το βουδιστικό Βασίλειο του Μπουτάν, την «χώρα του δράκου των κεραυνών» όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι.
Το Μπουτάν είναι μια αετοφωλιά γαντζωμένη στα Ιμαλάια ανάμεσα στο Θιβέτ και στην Ινδία. Για το ταξίδι αυτό θα αναφερθούμε στο μέλλον.
Ο σιδερένιος δράκος της Dragon Air μετά από μέρες μας πήρε από τις δροσιές των Ιμαλάιων και μας επανέφερε στην ζέστη και την υγρασία του Μπαγκλαντές . Το ταξίδι μας θα συνεχίζονταν στην νοτιοδυτική περιοχή του Μπαγκλαντές, στο Σουνταρμπάνς στο μεγαλύτερο μαγκρόβιο δάσος του κόσμου, όπου είναι και η φυσική κατοικία των τίγρεων της Βεγγάλης.
Τις επόμενες μέρες κινηθήκαμε κυρίως με πλωτά μέσα στον μεγαλύτερο υδάτινο λαβύρινθο του κόσμου και είδαμε την ζωή των κατοίκων που είναι απόλυτα συνδεδεμένη με το ποτάμι.
Βγαίνοντας από την βάρκα μας, σε κάθε τόπο που επισκεπτόμασταν οι κάτοικοι με απίστευτη καλοσύνη και γλυκύτητα μας υποδεχόντουσαν και μας πρόσφεραν ότι είχαν μέσα στα λιτά αχυρόσπιτα τους. Κάποιοι μας προσκαλούσαν να επισκεφτούμε το σπίτι τους και να μείνουμε εάν είχαμε χρόνο.
Η πρωινή βόλτα από τα άγρια χαράματα στην υπαίθρια αγορά ενός χωριού, ήταν ό,τι πιο όμορφο και αυθεντικό είδαμε. Οι κάτοικοι των γύρω περιοχών έρχονταν κωπηλατώντας με την γεμάτη ζαρζαβατικά βαρκούλα τους στο σημείο του παζαριού και άρχιζε το αλισβερίσι. Υπαίθρια φαγάδικα με τέσσερις ξύλινους πασσάλους και μια λαμαρίνα από πάνω στήνονταν αστραπιαία. Το φαγητό ετοιμαζόταν στην φωτιά ενώ στην όχθη του ποταμού έμποροι και μικροκαλλιεργητές αράδιαζαν τα προϊόντα τους και διαλαλούσαν την πραμάτεια τους.
Περιπλανώμενοι με την βάρκα μας στον υδάτινο παράδεισο των χαμογελαστών ανθρώπων, είδαμε τους κροκόδειλους να λιάζονται ανέμελοι στις όχθες των νησίδων και τα ελάφια να βόσκουν αμέριμνα μέσα στην πυκνή βλάστηση. Το πιο απίθανο πράγμα είναι να δεις τίγρη μέσα σε αυτή την οργιώδη βλάστηση. Αυτή μπορεί να σε παρατηρεί προφυλαγμένη και εσύ να μην έχεις πάρει είδηση. Εάν φτάσεις στο σημείο να την δεις τότε ίσως να είναι …αργά!!
Κατεβήκαμε και περπατήσαμε μαζί με έναν οπλοφόρο και το μόνο που είδαμε ήταν οι γρατζουνιές από τα νύχια μιας τίγρης στους κορμούς των δέντρων. Το συνηθίζουν να ακονίζουν τα νύχια τους όπως και οι γάτες για να είναι κοφτερά για το επόμενο θήραμα.
Βαδίζοντας σε ένα μονοπάτι μέσα στο δάσος βρεθήκαμε μπροστά σε μια ομάδα από μαϊμούδες. Για να προφυλαχθούμε πήραμε από ένα μακρύ ραβδί στο χέρι μας. Τότε οι μαϊμούδες πέρασαν στην επίθεση και μόλις προτείναμε τα ραβδιά μας η ομάδα των μαϊμούδων επιτέθηκε με περισσότερη ορμή. Το βάλαμε στα πόδια και απομακρυνθήκαμε από την περιοχή τους.
Μπορεί εμείς οι άνθρωποι με την υπεροψία μας να αισθανόμαστε κυρίαρχοι του πλανήτη, αλλά τη συγκεκριμένη στιγμή είμαστε οι «εισβολείς» σε ένα φυσικό περιβάλλον που δεν μας ανήκει. Καλά έκαναν τα ζωντανά και υπερασπίστηκαν γενναία την περιοχή τους.
Το ίδιο πάθαμε το καλοκαίρι στην Πίνδο που περπατούσαμε αμέριμνοι σαν τις Κοκκινοσκουφίτσες στην καρδιά του δάσους και πέσαμε επάνω σε αρκούδα. Έτσι καταλαβαίνεις το πόσο ελάχιστα μυρμηγκάκια είμαστε με κριτήριο το νόμο της άγριας φύσης.
Αφού την γλυτώσαμε λοιπόν απ’ όλο το ζωικό βασίλειο, σαλπάραμε για τον κοντινό οικισμό για διανυκτέρευση. Εκεί κατάφερα να επικοινωνήσω με τον φίλο μου τον Ισλάμ τον ράφτη. Ακούγοντας πως βρίσκομαι στην πατρίδα του έμεινε για λίγο άφωνος και στην συνέχεια γεμάτος συγκίνηση με παρακάλεσε να προσπαθήσω να επισκεφτώ το χωριό του.
Δυστυχώς οι λιγοστές μέρες που μου είχαν απομείνει και η τεράστια απόσταση που μας χώριζε λόγω του ότι ήμουν στην άλλη άκρη της χώρας, έκανε σχεδόν αδύνατη αυτήν την επίσκεψη. Όμως η επιθυμία και των δυο μας να συναντηθούμε ήταν μεγάλη.
Την επόμενη ημέρα παίρνοντας βάρκες, Φέρυ Μποτ και αυτοκίνητα, κάτι σαν τον Φιλέα Φονγκ, αλλάξαμε την πορεία του ταξιδιού μας και με την βοήθεια του ντόπιου φίλου μας Μαμούν κανονίσθηκε να κατευθυνθούμε Β.Α. ώστε να καλύψουμε τη μισή απόσταση που μας χώριζε από τον Ισλάμ.
Το ίδιο έκανε και ο φίλος μου Ισλάμ, ο οποίος με την παρέα των δυο φίλων του πήραν τους δρόμους για να μας συναντήσουν. Την τελευταία ημέρα πριν την πτήση για την Ελλάδα καταφέραμε να συναντηθούμε και η συγκίνηση ήταν μεγάλη για όλους μας.
Ο Ισλάμ, παρέα με τα δυο φιλαράκια του προσπαθούσε με κάθε τρόπο να μας περιποιηθεί και επέμενε να επισκεφτούμε στο χωριό του έστω και για λίγες ώρες.
Μετά από μια βόλτα στον αρχαιολογικό χώρο της πόλης, μας έκανε ένα βασιλικό τραπέζι στο καλύτερο εστιατόριο της περιοχής και φορτωμένοι με δώρα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Σε όλη την διαδρομή προς την πρωτεύουσα τα μαύρα σύννεφα πύκνωναν επικίνδυνα στον ουρανό και ο άνεμος προμήνυε το τι έρχεται. Ευτυχώς νωρίς το πρωί παρ όλη την μαυρίλα, τον αέρα και την βροχή πετάξαμε για την Αθήνα.
Το ταξίδι στο Μπαγκλαντές ήταν ένα ταξίδι μέσα σε ένα απόλυτα φυσικό περιβάλλον. Το γεγονός ότι κατά την διάρκεια του ταξιδιού δεν συνάντησα πουθενά ούτε ένα τουρίστα – επισκέπτη, λες και ήμουν ο μοναδικός ξένος στην χώρα, αυτό και μόνο κάνει τον προορισμό ξεχωριστό και μοναδικό.
Φτάνοντας στην Ελλάδα έμαθα για το τι κακό έγινε στο Μπαγκλαντές λίγες ώρες αφότου φύγαμε. Ο καταστροφικός κυκλώνας με το όνομα Μπουλμπούλ έπληξε το Μπαγκλαντές. Οι θυελλώδεις άνεμοι ταχύτητας 120 χλμ./ώρα και οι καταρρακτώδεις βροχές σάρωσαν την χώρα με αποτέλεσμα να κλείσουν αεροδρόμια και λιμάνια. Πάνω από 4.000 σπίτια καταστράφηκαν και περίπου 2 εκατομμύρια άνθρωποι εγκατέλειψαν τις εστίες τους και μεταφέρθηκαν σε περισσότερα από 5.500 καταφύγια. Αρκετούς νεκρούς και τραυματίες άφησε πίσω του ο κυκλώνας Μπουλμπούλ.
Δυστυχώς τα ακραία καιρικά φαινόμενα έχουν ενταθεί τα τελευταία χρόνια και η αιτία είναι η κλιματική αλλαγή και ο αναπτυγμένος και «πολιτισμένος» κόσμος της …Δύσης. Ο μεγαλύτερος παραγωγός αερίων του θερμοκηπίου που απολαμβάνει την ανάπτυξη εις βάρος των αδύνατων χωρών του Νότου.
Τις επόμενες δεκαετίες λόγω της κλιματικής αλλαγής η άνοδος της στάθμης της θάλασσας θα δημιουργήσει μόνο από το Μπαγκλαντές πάνω από 20 εκατομμύρια κλιματικούς πρόσφυγες.
Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά οι ΗΠΑ, ο μεγαλύτερος στην ιστορία παραγωγός αερίων του θερμοκηπίου, αποχώρησε από τη Συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα, η οποία καθόριζε την μείωση κατά 26-28% των εκπομπών αερίων μέχρι το 2025. Μετά θα μας φταίνε οι πρόσφυγες που θα καταφτάνουν στην πολιτισμένη δύση για να γλυτώσουν το τομάρι τους. Η Παγκόσμια Τράπεζα προειδοποιεί πως θα υπάρξουν 140 εκατομμύρια κλιματικοί πρόσφυγες μέχρι το 2050 εάν δεν αλλάξει κάτι ριζικά.
Μετά από λίγες μέρες γύρισε ευτυχώς καλά και ο φίλος μου ο Ισλάμ και συναντηθήκαμε στο Σοφό ψαλίδι. Ο Ισλάμ αν και χαρούμενος που επισκέφτηκα την πατρίδα του και βρεθήκαμε έστω για λίγες ώρες, δεν ένιωθε ικανοποιημένος γιατί δεν είχε την ευκαιρία να με φιλοξενήσει στο χωριό του. Ελπίζει, μου είπε, στο μέλλον να ξαναεπισκεφθώ την πατρίδα του και να με φιλοξενήσει δεόντως.
-Φίλε Ισλάμ, Ινσαλάχ (αν θέλει ο Θεός-μακάρι), του απάντησα με τη φράση που έλεγε και ο παππούς μου και έφυγα γεμάτος συγκίνηση.
*Την ημέρα που ολοκληρώθηκε το γράψιμο του παραπάνω κειμένου είδα τυχαία στο διαδίκτυο ότι ο σκηνοθέτης Ξενοφών Αγγελόπουλος γύρισε το ντοκιμαντέρ «Το Σοφό Ψαλίδι του Ισλάμ Κάτω από τον Καυτό Ήλιο του Καλοκαιριού», το οποίο πρωτοπαίχτηκε το 2017 και στην συνέχεια προβλήθηκε σε διάφορα φεστιβάλ.
Το περιεχόμενο του ντοκιμαντέρ είναι η διήγηση του Ισλάμ για τη ζωή του όπως την αφηγήθηκε σε μέρες καύσωνα μέσα στο μαγαζί του.
Ήταν κάτι που δεν μου έχει κουβεντιάσει ποτέ γιατί υποθέτω πως φοβήθηκε μην νομίζω πως προβάλει τον εαυτό του .
Πάντα σεμνός και ταπεινός ο φίλος μου αλλά δεν του συγχωρώ το γεγονός ότι παίχτηκε πέρσι στην Αθήνα στο 2ο Φεστιβάλ μικρού μήκους Κιούμπρικ και στην συνέχεια στην τηλεόραση και δεν έβγαλε άχνα.
Δεν πειράζει όμως γιατί για το λόγο αυτό τον αγαπώ, για αυτό ακριβώς που είναι.
Δείτε το trailer (σοφό ψαλίδι του Ισλάμ trailer #1)
Στο https://vimeo.com/236037127
Πέτρος Τριανταφυλλίδης
