Γιορτάζει η ενορία μας, σήμερα. «Χρόνια μας Πολλά» … Ευκαιρία είναι να πούμε μερικά πράγματα γι’ αυτήν…
Η ανέγερση, με πλίνθους και ξύλο, ιερού ναού Ζωοδόχου Πηγής στην Καλογρέζα άρχισε το 1925. Τα εγκαίνια έγιναν δεκατρία χρόνια μετά, στις 6 Νοεμβρίου 1938, από τον τοποτηρητή του αρχιεπισκοπικού θρόνου Αθηνών, Μητροπολίτη Φθιώτιδος, Αμβρόσιο με συλλειτουργήσαντα τον Επίσκοπο Πατάρων, Μελέτιο. Από τους πρώτους ιερείς του ναού ήταν οι Δημήτριος Δημητριάδης και Νικόδημος Παπαδόπουλος. (Χάρη Σαπουντζάκη-Λουκά Χριστοδούλου, «Η Νέα Ιωνία στο Μεσοπόλεμο 1922-1941»).
Ο Νικόδημος «έσβησε» ενώ λειτουργούσε. Είπανε ότι μόλις είχε λάβει ένα απειλητικό σημείωμα. Κάποιοι τον κατηγορούσαν ότι δεν έκανε τίποτα για να σώσει τους εκτελεσμένους στο Μπλόκο…
«Ήταν της Γονατιστής. Την παραμονή έφτιαξε η μητέρα μου μαξιλάρια και τα πήγα στον Εσπερινό, στον παπά Νικόδημο… Όλος ο κόσμος γονάτιζε σε καρυδιάς φύλλα. Γονάτισε κι εκείνος πάνω στα άσπρα κεντημένα μαξιλάρια. Μετά έκανε προσπάθεια να σηκωθεί αλλά δεν μπόρεσε. Εκεί έμεινε. Την ώρα της λειτουργίας, στην Ωραία Πύλη, με μέτωπο προς τους πιστούς. Τον βλέπαμε γονατιστό που διάβαζε τις ευχές. Ο κόσμος σηκώθηκε, εκείνος όχι. Τον τράβηξαν αμέσως κάποιοι της Επιτροπής. Ο κόσμος δεν κατάλαβε ότι πέθανε. Ψιθύρισε λίγο. Ο παπα-Δημήτρης ο αδύνατος, ψηλός παπάς, συνέχισε τη λειτουργία. Προσπάθησαν να τον συνεφέρουν. Δεν συνήλθε, πέθανε… Από συγκοπή…» (Μαρτυρία Μυροβλίας Παντελίδου για το βιβλίο «Σαν πουλιά τα τουφεκάν»
Τον πήραν σηκωτό και τον μετέφεραν στο σπίτι του, που ήταν γωνία Βυζαντίου-Ζ. Πηγής. Είχε δυο αδερφές. Η μια έμενε μαζί του, η άλλη στη Ν. Ιωνία. Η κηδεία του υπήρξε πάνδημος. Πλήθος ιερέων και κόσμου τον συνόδεψε στο νεκροταφείο.
Ο Νικόδημος ήταν η μια θρυλική μορφή στην ιστορία του Nαού. Ο άλλος ήταν ο παπά-Στρατής. Καραβοκύρης το επίθετό του, με καταγωγή από το Μέγα Ρεύμα της Πόλης. Πρόσφυγας κι αυτός. «Μεταγραφή» από τη Μεταμόρφωση, που ήρθε -με την πρεσβυτέρα του Λευκοθέα, στην Καλογρέζα στις αρχές του ΄50 και ρίζωσε για πάντα…
Πενήντα-πέντε χρόνια λειτούργησε ο Nαός. Εκατοντάδες Καλογρεζιανοί βαπτίστηκαν, κατηχήθηκαν, εκκλησιάστηκαν, παντρεύτηκαν και κηδεύτηκαν σε αυτόν. Μα είχε έρθει η ώρα του… Η συνοικία είχε ανάγκη από μια καινούργια εκκλησία. Κι έτσι στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ξεκίνησαν οι εργασίες θεμελίωσης της σε γειτονικό οικόπεδο.
Τα έργα έμειναν στάσιμα για αρκετά χρόνια προς μεγάλη χαρά των πιτσιρικάδων της γειτονιάς. Όσο άντεχε το φως της μέρας, παίζανε μπάσκετ. Το ταμπλό, αυτοσχέδιο κρεμασμένο σε μια κολόνα, το στεφάνι δίχως διχτάκι, αλλά ποιον νοιαζόταν. Κι όταν δεν έβλεπαν πια να βάλουν τη μπάλα στο καλάθι, το έριχναν στο κρυφτό, σκοτεινές γωνιές, δόξα τω θεώ, μπόλικες είχε το εργοτάξιο.
Τελικά τα εγκαίνια του νέου Nαού έγιναν στις 22 Νοεμβρίου 1981… Πως κυλάει ο καιρός. Κοντεύει κι αυτός να πενηνταρίσει αλλά δεν του φαίνεται. Είναι καλά στερεωμένος με μπετόν… Θα ζήσει για πολλά ακόμη χρόνια… Από αυτόν θα «φύγουμε» όλοι μια μέρα…
*Η βασική φωτογραφία του θέματος είναι από ζωγραφιά του Γιώργου Μοριανόπουλου (Κάϊρο 1923 – Λαμία 2004)
