Μέσα από την πολυκαιρισμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία*, «κρυμμένα» πίσω από το λεπτό μουστάκι, χαρακτηριστικό γνώρισμα των αντρών της εποχής, ξεπήδησαν δυο πρόσωπα οικεία στη γειτονιά μας. Ο Στέφανος Πετρίτσης και ο Γιάννης Βαμβακόπουλος.
Τη φωτογραφία, όπως μαρτυρά η αχνή σφραγίδα στην πίσω πλευρά, είχε τραβήξει ο γνωστός φωτορεπόρτερ της εποχής, Απόστολος Αρμάος στο γήπεδο της ΑΕΚ που τότε -το 1951- δεν είχε «πέταλα» στις κερκίδες, ούτε χορτάρι στο τερέν.
Πρόκειται για φάση από φιλικό της ΑΕΚ με την Α.Ε Ν. Ιωνίας. Οι δυο ομάδες συναντιόντουσαν συχνά, συνήθως στη Νέα Φιλαδέλφεια, στο πλαίσιο των καλών σχέσεων που διατηρούσαν αλλά αυτό δεν εμπόδιζε ενίοτε την αντιπαλότητα να εκτινάσσεται στα ύψη.
Τη σεζόν εκείνη (1950-51) η ΑΕΚ αγωνιζόταν στο πρωτάθλημα της ΕΠΣ Αθηνών (τερμάτισε δεύτερη πίσω από τον Πανιώνιο και δεν μετείχε στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στο οποίο έπαιρναν μέρος οι πρωταθλητές των Ενώσεων, Αθήνας, Πειραιά, Θεσσαλονίκης) ενώ η Α.Ε Ν. Ιωνίας στο πρωτάθλημα της Β΄ κατηγορίας ΕΠΣΑ.
Στη φωτογραφία εικονίζεται ο τερματοφύλακας της Α.Ε Νέας Ιωνίας, Σωτήρης Τζανιδάκης να βουτάει προς την μπάλα ενώ οι Βαμβακόπουλος (αριστερά), Πετρίτσης (δεξιά) σπεύδουν να τον συνδράμουν πριν προλάβει κι επωφεληθεί ο κιτρινόμαυρος επιθετικός, Ηλίας Παπαγεωργίου (1925-1998).
Σκληροτράχηλοι αμυντικοί και οι δυο σταδιοδρόμησαν με τη φανέλα της Α.Ε Ν. Ιωνίας. Το κλικ του φωτογράφου σταμάτησε το χρόνο σε αυτή τη φωτογραφία, όπου ο Βαμβακόπουλος είναι 25 χρονών και ο Πετρίτσης ένα χρόνο μεγαλύτερος.
Ο προπονητής
Αργότερα, που θα κρεμάσουν τα παπούτσια τους, ο Στέφανος Πετρίτσης (1925-2007) θα γίνει προπονητής (με έξοδα του Αντώνη Καστρινού, θρυλικού προέδρου της Δόξας Δράμας, φοίτησε στη σχολή της Φλωρεντίας) και θα δουλέψει σε διάφορες ομάδες της επαρχίας πριν συνεργαστεί με την ΕΠΟ αναλαμβάνοντας τις εθνικές Παίδων, Νέων, Ελπίδων και Μεσογειακή με την οποία μάλιστα κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο το 1991 στην Αθήνα.
Είχε κάνει όνομα στο χώρο όταν το καλοκαίρι του 1966 ανέλαβε τον ΠΑΟ Καλογρέζας, που θα αγωνιζόταν για τρίτη συνεχόμενη σεζόν στο πρωτάθλημα της Β΄ Εθνικής. Ο γάμος ωστόσο δεν υπήρξε επιτυχημένος. Μετά τη συντριβή 4-1 από τον Ροδιακό, επήλθε διαζύγιο.
Οι δρόμοι του Πετρίτση και του ΠΑΟ Καλογρέζας χώρισαν αλλά τα έφερε έτσι η μοίρα που έξι μήνες μετά συναντήθηκαν ξανά σε αυτό που έμελλε να είναι το τελευταίο παιχνίδι της ομάδας πριν τη διαλύσει βίαια η Χούντα των συνταγματαρχών με διαταγή του ΓΕΣ που εκδόθηκε στις 5 Μαΐου 1967.
Ο Πετρίτσης ήταν προπονητής στην ομάδα της Μυτιλήνης όταν ο ΠΑΟ Καλογρέζας ταξίδεψε στο νησί. Μέχρι το 72ο λεπτό του αγώνα όλα πήγαιναν καλά γι’ αυτόν καθώς η Μυτιλήνη προηγείτο 2-1. Η Καλογρέζα χρειαζόταν ένα θαύμα για να γυρίσει το ματς. Και το θαύμα έγινε. Στο 72’ ο Μπάμπης Οξύζογλου έπιασε στον ύπνο την άμυνα και ισοφάρισε.
«Μπήκα στην περιοχή, απέφυγα έναν που ήρθε να με μαρκάρει και σούταρα. Η μπάλα πέρασε από τον τερματοφύλακα και πήγε στα δίχτυα. Πάνω στους πανηγυρισμούς τον είδα που κούναγε το κεφάλι του. Όταν τέλειωσε το ματς ήρθε στα αποδυτήρια και με βρήκε. Ήμουν ο αγαπημένος του παίκτης στην Καλογρέζα. Και μου λέει «και εσύ βρε Βρούτε!». (Μαρτυρία του Μπάμπη Οξύζογλου στο βιβλίο μου, «Τα παιδιά της αλάνας», (Εκδόσεις Δίχτυ, 2025).
Ο διαιτητής
Ο Γιάννης Βαμβακόπουλος (1926-2010) πήρε άλλο δρόμο μετά που σταμάτησε το ποδόσφαιρο. Έγινε διαιτητής όπως ο αδερφός του ο Λέλος, αλλά παράλληλα δούλευε στην Κλωστοϋφαντουργία Μουταλάσκη όπου πήγε παιδί (δίπλα στον πατέρα του Κώστα) και έφυγε πλήρης … ενσήμων.
Από τις μέρες που έπαιζε μπάλα και δούλευε ως μηχανικός αργαλειών στο εργοστάσιο είναι και το παρακάτω περιστατικό όπως δημοσιεύεται στο βιβλίο μου, Ο Ταύρος του Μάντσεστερ, Μέρος Δεύτερο (2022).
Και τώρα τι γίνεται; αναρωτήθηκε ο «Γκαζοζέν» μόλις η πόρτα του κρατητηρίου έκλεισε πίσω του. Πριν από λίγο τον είχαν φέρει από το γήπεδο της Καισαριανής. Έτσι όπως ήταν, με την ποδοσφαιρική στολή, τον είχαν μπάσει στο περιπολικό.
Είχε μετανιώσει για την μπουνιά που έριξε στον διαιτητή αλλά τώρα ήταν αργά. Μα και κείνος φιρί φιρί το πήγαινε. Τι ήθελε να τον αποβάλει; Κλάδεψε αντίπαλο, είπε. Ε, και; Μήπως οι άλλοι τι κάνανε; Τέλος πάντων ό,τι έγινε, έγινε, σκέφτηκε. Τώρα έπρεπε να βρει έναν τρόπο να βγει από κει μέσα. Γιατί αν πήγαινε, αυτόφωρο… Στη σκέψη αυτή θορυβήθηκε. Πώς θα έλειπε από τη δουλειά; Τι θα έλεγε ο κύριος Πέτρος σαν μάθαινε ότι…
Το μυαλό του πήγε κατευθείαν στον αδερφό του. Ναι αυτός, που ήταν στην Αστυνομία, μπορούσε να τον σώσει. Ζήτησε να κάνει ένα τηλεφώνημα. Ο Λέλος πήρε αμέσως ένα αυτοκίνητο κι έτρεξε στο τμήμα. Βρήκε τον διοικητή, παρακάλεσε να τον αφήσει.
«Δεν γίνεται» είπε αυτός. «Να δούμε πρώτα αν υποβάλει μήνυση ο διαιτητής». Ήθελε όμως να βοηθήσει. Πρότεινε να τον καλοπιάσουν. «Αν του ζητούσε συγνώμη, μπορεί να…» Δέχτηκε ο «Γκαζοζέν», τον βάλανε ξανά στο περιπολικό και γραμμή για τον «Ευαγγελισμό». Βρήκαν τον διαιτητή στα Επείγοντα. Δυσκολεύτηκαν να τον αναγνωρίσουν. Τόσο πρησμένη ήταν η μούρη του. Σα βρεγμένη γάτα ο ποδοσφαιριστής ζήτησε συγνώμη, Παρακάλεσαν και οι άλλοι, με τα πολλά τον πείσανε να μην κάνει μήνυση.
Την άλλη μέρα το πρωί ο Γιάννης Βαμβακόπουλος χτύπησε κανονικά την κάρτα του στο εργοστάσιο…
*Ευχαριστώ θερμά τον φίλο Γιάννη Πλαχούρη που μου παραχώρησε τη φωτογραφία. Δίχως αυτόν, τούτο το άρθρο δεν θα είχε γραφτεί.
