Μετά από περιπλάνηση μιας εβδομάδας στην κεντρική Μογγολία κινηθήκαμε δυτικά προς το μικρό Olgii για το ετήσιο αντάμωμα των Καζάκους νομάδων. Στη συνέχεια, με τη βοήθεια ενός ντόπιου, φύγαμε προς τις βουνοπλαγιές της οροσειράς Altai προκειμένου να μείνουμε λίγες μέρες κοντά σε οικογένειες νομάδων.
Το να μείνεις μαζί τους , στο περιβάλλον τους , είναι ο μόνος τρόπος για να βιώσεις την καθημερινότητα τους.
Κατασκηνώσαμε σε ένα γκέρ , (στρογγυλή σκηνή) που είναι ο ορισμός της απλότητας. Δυο ράντζα στο πλάι της σκηνής και στο κέντρο μια ξυλόσομπα η οποία ανά δύο ώρες θέλει τάισμα, αν θες να μείνεις ζωντανός… Τα βράδια στη Μογγολία επικρατούν συνθήκες κατάψυξης.
Μετά από ένα ιδιαίτερο δείπνο από ντόπια φαγητά με κυρίαρχο το αρνίσιο κρέας, ήπιαμε airag , το οποίο ήταν αρκετά αλμυρό. Το ρόφημα αυτό είναι από γάλα αλόγου, και για να γίνει η απαραίτητη ζύμωση του, τοποθετείται μέσα σε ασκί από τομάρι ζώου και κρεμιέται έξω από την γκέρ για αρκετό καιρό .
Νωρίς το βράδυ, μέσα στο κατάλυμα μας, πριν να ανάψουμε την ξυλόσομπα είχε -5 με -7 βαθμούς Κελσίου. Η ξυλόσομπα μάς κράτησε ζεστούς για όσες ώρες ήμασταν ξύπνοι και την τροφοδοτούσαμε . Μετά ήρθε ο Μορφέας και η παγωνιά… Πριν το χάραμα ξυπνήσαμε από το πολύ κρύο αλλά και από τη δίψα, μετά από το αρκετά αλμυρό για εμάς δείπνο. Με δυσκολία άναψα την σόμπα από το τρέμουλο και στην συνέχεια πήρα το μπουκάλι με το νερό που είχα δίπλα μου. Μάταιη η προσπάθεια διότι το νερό είχε γίνει πάγος από την πολύ χαμηλή θερμοκρασία .
Τέτοιες στιγμές απορείς πώς έχουν προσαρμοστεί οι ντόπιοι σ΄ αυτές τις δύσκολες συνθήκες. Και να αναλογιστεί κανείς πως είναι οι πρώτες μέρες του Οκτωβρίου. Στην καρδιά του χειμώνα η θερμοκρασία κατεβαίνει– 40 βαθμούς. Για εμάς η παραμονή λίγων ημερών σε αυτές τις συνθήκες ήταν μια πρόκληση .
Πάντως διαπιστώνεις πως το να βγεις από την άνεση των όσων γνωρίζεις και ζώντας σε αυτές τις ξένες για εμάς συνθήκες, μειώνεις την απόσταση μεταξύ των ανθρώπων που συναντάς . Όλα γύρω σου γίνονται ποιο κατανοητά και σίγουρα αυτός είναι ο ορισμός του ταξιδιού.
Το πρωί ακολουθήσαμε μια ομάδα κυνηγών με τους αετούς τους που βγήκαν προς αναζήτηση θηραμάτων.
Στην ερώτηση που έκανα στον ντόπιο οδηγό μας, για το πως υπακούει ο αετός τον κυνηγό, αυτός απάντησε.
«Σκαρφαλώνουμε ψηλά στα βουνά και αναζητούμε ένα μικρό αετόπουλο. Το παίρνουμε στο σπίτι και το ταΐζουμε με το χέρι μας κρέας γιάκ, προβάτου ή αλόγου. Το γεύμα είναι η αρχή ενός μακροχρόνιου δεσμού. Για την επόμενη δεκαετία θα είμαστε αχώριστοι συνεργάτες. Αγαπάμε τους αετούς περισσότερο και από τις συζύγους μας, είναι σαν παιδιά μας. Οι χρυσαετοί δεν μοιάζουν με κανένα άλλο πουλί. Θέλουν να είναι μαζί σου, σε αγαπούν. Αγαπούν να σκοτώνουν για σένα. Όταν έρχεται ο καιρός να τους αφήσουμε να φύγουν, ώστε να αποκτήσουν και αυτοί οικογένεια, είναι για εμάς ένας πολύ δύσκολος αποχωρισμός».
Περπατώντας στις κορυφές, ακολουθώντας τους καβαλάρηδες, ελπίζαμε πως η τύχη θα ήταν μαζί μας ώστε να δούμε τον τρόπο που ο αετός με εντολή του κυνηγού πιάνει το θήραμα. Ο παγωμένος αέρας μαστίγωνε τα πρόσωπα μας, μα η αδρεναλίνη μας έκανε να νιώθουμε ατρόμητοι από τα στοιχεία της φύσης. Για ώρες ακολουθούσαμε τους καβαλάρηδες στις κορυφές των γύρω βουνών οι οποίοι προσπαθούσαν να εντοπίσουν την παραμικρή κίνηση στην απεραντοσύνη της στέπας .
Αργά το απόγευμα το κρύο και η πεζοπορία μάς έχει εξουθενώσει, και λίγο πριν αποχωρήσουμε ένας από τους καβαλάρηδες εντόπισε μια αλεπού που έτρεχε αμέριμνη στους πρόποδες του βουνού. Με μία κραυγή ο κυνηγός έδωσε εντολή στον αετό να απογειωθεί από το χέρι του. Αυτός, παίρνοντας ύψος, εντόπισε το θήραμα.
Η τρομαγμένη αλεπού διακρίνοντας τον αετό να ανεβαίνει και να πηγαίνει προς την κατεύθυνση της, άρχισε να τρέχει με ελιγμούς, καταλαβαίνοντας πως είχε γίνει στόχος . Εμείς σχεδόν κουτρουβαλώντας αρχίσαμε να τρέχουμε από την κορυφή του βουνού, προσπαθώντας να ακολουθήσουμε την πορεία του θύματος και του θύτη.
Την ώρα που φτάσαμε πίσω από ένα μικρό λοφίσκο όλα είχαν τελειώσει. Ο αετός πετώντας ψηλά ακριβώς πάνω από την αλεπού, ‘’κλείδωσε τον στόχο ‘’και με απίστευτη ορμή έπεσε πάνω της με αποτέλεσμα να της σπάσει το μπροστινό πόδι. Η αλεπού, στην μάταιη προσπάθεια της να ξεφύγει, εξαγρίωνε τον αετό ο οποίος έμπηγε τα μεγάλα νύχια του στην ράχη της κρατώντας την ακινητοποιημένη.
Κάθε φορά που η αλεπού προσπαθούσε να απαγκιστρωθεί, ο αετός την τσιμπούσε με το ράμφος του. Σε ελάχιστα λεπτά έφτασε και ο καβαλάρης και αμέσως έβγαλε από το ταγάρι του ένα κομμάτι ωμού αρνίσιου κρέατος και φορώντας το δερμάτινο γάντι του το έδωσε στον αετό .
Μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να απομακρύνει τον αετό από την αλεπού προτού καταστρέψει την πολύτιμη γούνα της. Ο κυνηγός αφού έπιασε την αλεπού από τα πίσω πόδια, σηκώθηκε όρθιος και με μεγάλη δύναμη χτύπησε το κεφάλι της στο έδαφος αποτελειώνοντας την.
Η αιτία που θανατώνουν την αλεπού με αυτόν τον τρόπο είναι για να μην καταστρέψουν την γούνα της, την οποία χρησιμοποιούν για την κατασκευή των ρούχων τους . Αρκετά βάρβαρος τρόπος στα δικά μας μάτια, μα για τον λαό αυτόν είναι τρόπος επιβίωσης.
Σαστισμένοι και εξαντλημένοι γυρίσαμε στη σκηνή μας μετά από αυτήν την τόσο ξεχωριστή μέρα. Ανάμικτα συναισθήματα που πολλές φορές δεν περιγράφονται με λόγια. Ζήσαμε μια σκηνή καθημερινότητας ενός λαού που στο διάβα των αιώνων, διαμόρφωσε μέσα από το κυνήγι έναν βαθύ δεσμό με τα ψηλά και άγρια βουνά, με την απεραντοσύνη της στέπας, τα άλογα και τα αρπακτικά του ουρανού.
Το ταξίδι στην Μογγολία συνεχίζεται.
Πέτρος Τριανταφυλλίδης
