Ο αθλητισμός αποτελούσε συνεκτικό στοιχείο του Ελληνισμού εντός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Αυτή την ανεπτυγμένη αθλητική κουλτούρα έφεραν μαζί τους στην Ελλάδα οι πρόσφυγες όταν, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές εστίες τους.
Στο νέο τόπο, όσοι από τους αθλητές και παράγοντες δεν αιχμαλωτίστηκαν ή θανατώθηκαν, πάλεψαν να αναστήσουν τα παλιά σωματεία και να ιδρύσουν νέα, σε μια προσπάθεια να καλύψουν ζωτικές ανάγκες του κοινωνικού βίου και την ανάγκη τους για έκφραση και δημιουργία.
Για τους πρόσφυγες ο αθλητισμός δεν ήταν μόνο μέσο ψυχαγωγίας και άσκησης αλλά αποτελούσε και μια γέφυρα φιλικών δεσμών και κοινωνικών συναναστροφών που διευκόλυνε την εγκατάσταση και ενσωμάτωσή τους στην ελλαδική κοινωνία.
Με την έννοια αυτή τα αθλητικά σωματεία της εποχής, δεν ήταν απλά φυτώρια ταλέντων και προασπιστές της αθλητικής άμιλλας. Υπήρξαν και φορείς κοινωνικοποίησης της προσφυγικής νεολαίας καθώς αναζητούσε διαύλους διαφυγής από τις άθλιες συνθήκες της καθημερινότητας…
Η συσπείρωση των νέων γύρω από τα σωματεία και η ύπαρξη πολλών ελεύθερων χώρων (αλάνες) γύρω από τους προσφυγικούς – και όχι μόνο- συνοικισμούς – συνέβαλε στη μαζικοποίηση του ελλαδικού αθλητισμού, με όχημα κυρίως το άθλημα του ποδοσφαίρου.
Συστάθηκαν τότε εκ νέου οι δυο γνωστοί σύλλογοι της Σμύρνης, ο Πανιώνιος (έτος ίδρυσης 1890) και ο Απόλλων (1891) ενώ ιδρύθηκαν, από Κωνσταντινουπολίτες πρόσφυγες, η ΑΕΚ (1924) και ο ΠΑΟΚ (1926), σωματεία που εξελίχθηκαν σε πυλώνες του ελληνικού αθλητισμού.
Εν αρχή ην ο Παμμικρασιατικός
Ως πρώτο αθλητικό σωματείο στη Νέα Ιωνία αναφέρεται ο Παμμικρασιατικός Σύνδεσμος Νέων. Ήταν μια παρέα παιδιών που τον Μάιο του 1926 διαμόρφωσε σε γήπεδο την αλάνα που υπήρχε στα βόρεια του συνοικισμού (απέναντι από το σημερινό Επισκοπείο) κι άρχισε να επιδίδεται στο αγαπημένο της σπορ, το ποδόσφαιρο.
Εκείνα τα χρόνια οι αγώνες των ομάδων εξαντλούνταν σε τοπικές ή γειτονικές αναμετρήσεις καθώς τα συγκοινωνιακά μέσα δεν διευκόλυναν τις μετακινήσεις, ούτε και λεφτά περίσσευαν για μακρινά ταξίδια. Έτσι οι πρώτοι αγώνες που διοργανώθηκαν στη Νέα Ιωνία ήταν ανάμεσα στην Α’ και τη Β΄ ομάδα του Παμμικρασιατικού Συνδέσμου Νέων.
Στον πρώτο καταγεγραμμένο στον Τύπο αγώνα, ο Παμμικρασιατικός Σύνδεσμος Νέων υποδέχθηκε τον Αθλητικό Σύλλογο Κηφισιάς. Σαφώς πιο έμπειρη η φιλοξενούμενη ομάδα κυριάρχησε 2-0 και το παιχνίδι, σύμφωνα με την περιγραφή της εφημερίδας «Αθλητικός Κόσμος» (φύλλο της 6ης Ιουνίου 1926), εξελίχθηκε ως εξής:
«Ευθύς εξ αρχής οι του Αθλητικού Συλλόγου Κηφισιάς αναλαμβάνουν την πρωτοβουλία της επιθέσεως και με ωραίες μετρημένες πάσες κατέρχονται προς το μέρος των αντιπάλων των οποίων το τέρμα διαρκώς ενοχλούν. Όλως αντιθέτως κρατούν αποφασιστική άμυνα ιδίως ο μικρασιατικός τερματοφύλακας Γιαμπάνης και ο αρχηγός κ. Συμεωνίδης του οποίου και την ευγένεια σημειούμεν ιδιαιτέρως…»
Eκτός από ποδοσφαιρικούς ο Παμμικρασιατικός Σύνδεσμος Νέων οργάνωνε και αγώνες ποδηλασίας, στίβου καθώς και πυγμαχίας στην ταράτσα του κέντρου διασκέδασης «Μιρουάρ». Ωστόσο ο σύλλογος δεν μακροημέρευσε. Πολύ γρήγορα βρέθηκε στη σκιά ενός άλλου σωματείου. Ήταν ο Όμιλος Φιλάθλων Ιωνίας (Ο.Φ.Ι), που ιδρύθηκε στις 3 Δεκεμβρίου του 1926, και έμελλε να εξελιχθεί στο μακροβιότερο σωματείο της πόλης μας. Έτσι, αφού άλλαξε ονόματα και έκανε διάφορες συγχωνεύσεις, διαπρέπει στις μέρες μας ως Όμιλος Φιλάθλων Νέας Ιωνίας (ΟΦΝΙ).
Εκ των ιδρυτών του συλλόγου ήταν ο Γεώργιος Κασσάρ ή Καίσαρ, παλιός αθλητής στίβου (100 μ., 200 μ. και 110 μ. με εμπόδια) του Πανιωνίου Γ.Σ. στη Σμύρνη, ο οποίος είχε πάρει μέρος στην Μεσοολυμπιάδα της Αθήνας το 1906 και το 1922 είχε πρωτοστατήσει στην αναγέννηση του Πανιωνίου στην Ελλάδα. Ο Ο.Φ.Ι ανέπτυξε πολυσχιδή δραστηριότητα: ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, τένις, στίβο αλλά και τμήματα αθλοπαιδιών για γυναίκες.
Την 1η Νοεμβρίου 1929 ιδρύθηκε το δεύτερο μακροβιότερο σωματείο της πόλης μας, η Ένωση Ελευθερουπόλεως η οποία δυο χρόνια αργότερα συγχωνεύτηκε με τον Άρη και τη Δάφνη Ν. Ιωνίας και πήρε το οριστικό της όνομα: Αθλητική Ένωση Ελευθερουπόλεως.
Γενικά, την περίοδο 1927-32 αθλητικά σωματεία – στην πλειοψηφία τους ποδοσφαιρικά – γεννήθηκαν πολλά στην περιοχή έτσι ώστε σύντομα κάθε συνοικία διέθετε τη δική της ομάδα, συχνά και δυο, μπορεί και τρεις. Στη Νέα Ιωνία παρατηρείτο πραγματικός συνωστισμός: Γυμναστικός Σύλλογος, Πανιώνιος, Ελπίς, Απόλλων, Ατρόμητος, Αστραπή, Ερμής, Δικέφαλος Αετός, Άρης, Ολυμπιακός, Τόλμη, Τιτανικός, Άμυνα.
Στην Ελευθερούπολη ομοίως: Αθλητική Ένωση Ελευθερουπόλεως, Απόλλων, Άνωσις, Θρίαμβος. Η Σαφράμπολη δεν υστερούσε: Προοδευτικός Όμιλος Νέων Σαφραμπόλεως, Ψυχαγωγικός Όμιλος, Ορφέας. Στην Ινέπολη δραστηριοποιούνταν η Aθλητική Ένωση Ινεπόλεως και ο Όμιλος «Δράσις» ενώ στον Περισσό ο Άτλας.
Η γειτονική Καλογρέζα δεν άργησε επίσης να μετατραπεί σε αθλητική κυψέλη. Ο Αθλητικός και Ποδοσφαιρικός Σύλλογος «Παμβυζαντινός» άνοιξε το δρόμο και ακολούθησαν άλλα τρία σωματεία, η Αθλητική Ένωσις Καλογρέζης, ο Βόσπορος και ο Εθνικός Όμιλος.
Οι ομάδες πολλές αλλά τα γήπεδα λίγα. Εκτός από το γυμναστήριο του «Ομίλου» επί της Λεωφόρου Ηρακλείου, γήπεδα αν και όχι τόσο οργανωμένα, υπήρχαν: στην Ελευθερούπολη ανάμεσα στα εργοστάσια το λεγόμενο «Κολλέγιο» (όπου σήμερα το «Πηνελόπειο Ίδρυμα»), στην Αλσούπολη απέναντι από το Παναιτώλιο, στην Αγία Τριάδα κοντά στις γραμμές του τρένου, στη συνοικία Ειρήνη, στην περιοχή Σαραντόπουλου, στη Σαφράμπολη πίσω από τον Άγιο Στέφανο και ένα στην Καλογρέζα που απαλλοτριώθηκε όμως για να κατασκευαστούν προσφυγικές οικίες.
Το 1930 εγκαινιάστηκε στη Νέα Φιλαδέλφεια το γήπεδο της ΑΕΚ το οποίο στα χρόνια μετά τον πόλεμο θα αποτελούσε συχνά την έδρα των ποδοσφαιρικών ομάδων της πόλης μας. Το ίδιο θα συμβεί και με το γήπεδο του Απόλλωνα Σμύρνης στη Ριζούπολη μετά το 1948.
Πόλεμος και Κατοχή
Στη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου και της γερμανικής κατοχής κάθε αθλητική δραστηριότητα στην πόλη έπαυσε. Μάλιστα αρκετοί αθλητές και παράγοντες ντύθηκαν στο χακί και πολέμησαν στα βουνά της Αλβανίας ενώ μετά την οπισθοχώρηση πύκνωσαν τις γραμμές της Εθνικής Αντίστασης.
Στο Μπλόκο της Καλογρέζας, που έγινε στις 15 Μαρτίου 1944, ανάμεσα στους άνδρες που συγκέντρωσαν στην πλατεία ήταν και ο Κλεάνθης Μαρόπουλος. Είκοσι δυο παλικάρια εκτέλεσαν εκείνη τη μέρα οι Γερμανοί και οι δυνάμεις της Χωροφυλακής. Όμως τον «ξανθό αετό» της ΑΕΚ, που ήταν τότε 25 χρονών, αναγνώρισε ένας χωροφύλακας-φίλαθλος και τον βοήθησε να απελευθερωθεί. (Κώστας Χαλέμος, Σαν Πουλιά τα τουφεκάν, Αθήνα 2015).
Το τέλος του πολέμου βρήκε τα σωματεία ρημαγμένα. Κατά την απογραφή της κινητής και ακίνητης περιουσίας λίγο πριν από την Απελευθέρωση, στην αποθήκη της Α.Ε Ν. Ιωνίας (πρώην Ο.Φ.Ι) βρέθηκαν: ένα φιλέ βόλεϊ-μπολ, μία μπάλα βόλεϊ άνευ εσωτερικού, μια μπάλα ποδοσφαιρική, μια τρόμπα, μία διχάλα και ένα περαστάρι, μια στολή ποδοσφαιρική χωρίς κάλτσες (φανέλες και κάλτσες είχαν σταλεί στους πολεμιστές της Αλβανίας), υποδήματα φθαρμένα σε άθλια κατάσταση, τέσσερα παντελονάκια κλπ. (Λουκάς Χριστοδούλου, Η Ιστορία των Σωματείων της Νέας Ιωνίας, Αθήνα 2014).
Δίχως πόρους και υλικό η επιβίωση ήταν δύσκολη. Οι αθλητές μέχρι και τα κάλαντα χρειάστηκε να πουν για να εξασφαλίσουν κάποια οικονομική ενίσχυση. Σιγά-σιγά όμως τα σωματεία ορθοπόδησαν Τα παλιά ενεργοποιήθηκαν ενώ νέα δημιουργήθηκαν. Η Νέα Ιωνία ξανάγινε αθλητική κυψέλη με το ποδόσφαιρο πάντα να είναι «ο βασιλιάς των σπορ».
Στην αυγή της δεκαετίας του ‘50 δυο νέα σωματεία, ο ΠΑΟ Καλογρέζας (1949) και ο ΠΑΟ Σαφράμπολης (1953) προστέθηκαν επίσημα στα ήδη υπάρχοντα (Α.Ε Ν. Ιωνίας, Α.Ε Ελευθερούπολεως). Με την ίδρυσή τους, ενισχύθηκε ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις συνοικίες και οι φίλαθλοι της Νέας Ιωνίας άρχισαν να ζουν αξέχαστες στιγμές παρακολουθώντας τα τοπικά ποδοσφαιρικά ντέρμπι.
Το 1955 η περιοχή Περισσού-Νεάπολης απέκτησε τη δική της ομάδα, τον Α.Ο Νεάπολης. Το ίδιο έκανε και η Αλσούπολη το 1961. Ο ΠΑΟ Αλσούπολης έκλεισε ήδη 62 χρόνια ζωής ενώ ο Α.Ο Νεάπολης κατάφερε να επιβιώσει έως το 2001 οπότε συγχωνεύτηκε με τον ΟΦΝΙ.
Η λέξη «συγχώνευση» ξεστομίστηκε πολλάκις στην αθλητική ιστορία της πόλης. Οι παράγοντες συμφωνούσαν ότι ο κατακερματισμός δεν ωφελούσε, ότι ήταν «εν τη ενώσει η ισχύς». Ωστόσο εγωισμοί, φανατισμοί και προσωπικές φιλοδοξίες βάζανε κάθε φορά φουρνέλο στις συζητήσεις για την ένωση των ομάδων.
Ώσπου μια απόπειρα συγχώνευσης, αυτή ανάμεσα στην Α.Ε Νέας Ιωνίας και την Α.Ε Ελευθερούπολης, πήρε σάρκα και οστά το 1962. Γεννήθηκε έτσι η Αθλητική Ένωσις Ελευθερουπόλεως και Ν. Ιωνίας, που έγινε γνωστή ως «Ένωση». Όμως η ζωή της υπήρξε βραχύβια, «διελύθη εις τα εξ ων συνετέθη» μόλις μετά από μια σεζόν στη Β΄ Εθνική (κατέλαβε την 12η θέση στον Α΄ όμιλο και υποβιβάστηκε).
Συγχωνεύσεις και «Ίκαρος»
Η δεύτερη συγχώνευση που επιχειρήθηκε ανάμεσα σε σωματεία της πόλης ήταν αναγκαστική. Η χούντα δεν έδωσε άλλη επιλογή όταν λίγες μέρες μετά την επικράτησή της, τον Μάιο του 1967 διέλυσε τον ΠΑΟ Καλογρέζας ως σωματείο με αριστερές καταβολές.
«Δυο «Τζέιμς» σταμάτησαν μπροστά από τα γραφεία επί της οδού Ανδρέου Δημητρίου. Ο επικεφαλής έδωσε τη διαταγή και αμέσως οι φαντάροι πήδησαν από τις καρότσες, εισέβαλαν στα γραφεία και σήκωσαν τα… πάντα. Άδειασαν συρτάρια και ντουλάπια, πήραν αθλητικό υλικό, χαρτιά και σφραγίδες, κουβάλησαν μέχρι και τα έπιπλα. Φεύγοντας, άφησαν πίσω τους έναν χώρο ρημαδιό». (Κώστας Χαλέμος, Το ταξίδι του Ίκαρου, Αθήνα 2012)
Ο ΠΑΟ Καλογρέζας ήταν την εποχή εκείνη το καμάρι της περιοχής. Από το 1964 που προβιβάστηκε έδινε κάθε χρόνο το παρών στη Β΄ Εθνική. Οι συνταγματάρχες δεν τον άφησαν καν να ολοκληρώσει τους αγώνες του. Η περιουσία του δημεύτηκε και οι ποδοσφαιριστές του έμειναν ελεύθεροι. Με 4 μηδενισμούς σε ισάριθμες αγωνιστικές στο τέλος της σεζόν, υποβιβάστηκε.
Επισήμως οι συγχωνεύσεις των ομάδων γίνονταν προκειμένου «αφ΄ενός μεν να επέλθη σημαντική μείωσις τούτων, αφ’ ετέρου δε να είναι δυνατή η παρακολούθησις και ο έλεγχος της αθλητικής δραστηριότητός των, και να καταστή δυνατή και αποτελεσματική η παρά της καθ’ ημάς Γενικής Γραμματείας, οικονομική ενίσχυσίς των».
Στην πραγματικότητα γίνονταν για ν’ απαλλαγεί το καθεστώς από ανεπιθύμητους παράγοντες και ομάδες. Θέλοντας και μη οι διοικούντες τον ΠΑΟ Καλογρέζας αναγκάστηκαν να δεχθούν την απόφαση του Γενικού Γραμματέα Αθλητισμού, Κωνσταντίνου Ασλανίδη για συγχώνευση με την άλλη δυνατή ομάδα της περιοχής, τον ΠΑΟ Σαφράμπολης που αγωνιζόταν στη Γ΄ Εθνική.
Με άλλη απόφαση του πανίσχυρου Γ.Γ Αθλητισμού της χούντας συγχωνεύτηκαν η Α.Ε Ν. Ιωνίας και η Α.Ε Ελευθερουπόλεως δημιουργώντας τον Π.Γ.Σ Ελπίς Ν. Ιωνίας, που αγωνίστηκε με πενιχρά, είναι αλήθεια, αποτελέσματα στη διάρκεια της επταετίας.
Αντίθετα, από την ένωση του ΠΑΟ Καλογρέζας και του ΠΑΟ Σαφράμπολης προέκυψε μια ισχυρή ομάδα, ο «Ίκαρος» η οποία ξεκινώντας από την Α΄ Αθηνών, κατάφερε μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα να ανέβει στη Β΄ Εθνική. Τη δε σεζόν 1971-72, με προπονητή τον Τάκη Λουκανίδη και ντόπιους ποδοσφαιριστές (Αργυρόπουλος, Ρούσσος, Παναγιωτίδης, Μέξας, Ουσταμπασίδης, Χαραλαμπίδης, Γούνης, Λίναρης, Ανθρωπέλος, Κούκας, Φιλιππίδης, Μπουλούμπασης, Νικολαϊδης, Παργιανός, Προσωπάρης κ.α) άγγιξε την άνοδο στην Α΄ Εθνική, την οποία έχασε στις τελευταίες αγωνιστικές από την Καλαμάτα.
Ωστόσο, από τον ανταγωνισμό των δυο ομάδων, δημιουργήθηκε ένα ρεκόρ που κρατάει ως τις μέρες μας. Αυτό της μεγαλύτερης κοσμοσυρροής που έχει σημειωθεί στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής. Στις 29 Μαρτίου 1972, στο ουδέτερο γήπεδο της Ν. Φιλαδέλφειας, περισσότεροι από 35.000 θεατές (επισήμως κόπηκαν 16.042 εισιτήρια) παρακολούθησαν τον αγώνα ΄Ικαρος – Καλαμάτα που έληξε χωρίς νικητή (1-1).
Η συνέχεια για τον Ίκαρο δεν ήταν ανάλογη. Τα επόμενα χρόνια ακολούθησε πτωτική πορεία, γεύτηκε υποβιβασμούς και κατέληξε να συγχωνευτεί το 1978 με τον Ο.Φ. Ν. Ιωνίας. Έσβησε από το χάρτη και το μόνο που απόμεινε να τον θυμίζει είναι το δημοτικό στάδιο της Ν. Ιωνίας, που όλοι το ξέρουν ως «γήπεδο του Ίκαρου».
Το Δημοτικό Στάδιο Ν. Ιωνίας, η κατασκευή του οποίου ολοκληρώθηκε το 1958, στέγασε όλες τις ομάδες της περιοχής οι οποίες στη διάρκεια της εβδομάδας στριμώχνονταν τις ώρες των προπονήσεων και το Σαββατοκύριακο έπαιρναν σειρά για τους αγώνες τους.
Το χάντμπολ και η ποδηλασία
Τη δεκαετία του ΄70, οι αλάνες περιφράχτηκαν, γίνηκαν οικόπεδα προς οικοδόμηση. Η Νέα Ιωνία έπαψε να γεννά ταλέντα. Κατάντησε στέρφα η άλλοτε ποδοσφαιρομάνα. Άλλα σπορ εκθρόνισαν τον «βασιλιά των σπορ»: το βόλεϊ, το μπάσκετ, η γυμναστική, η κολύμβηση αλλά κυρίως το χάντμπολ και η ποδηλασία.
Aμφότερα τα αθλήματα καλλιέργησε με επιτυχία ο Ο.Φ. Ν. Ιωνίας. Το τμήμα Ποδηλασίας ιδρύθηκε το 1977 και από το 1985 μέχρι το 2008 κατέκτησε 174 μετάλλια στην Ελλάδα κι ανέδειξε σπουδαίους αθλητές όπως οι Ελπιδοφόρος Ποτουρίδης και Νίκος Αγγελίδης.
Οι ποδηλάτες της Νέας Ιωνίας πήραν πρωταθλήματα και εκπροσώπησαν τη χώρα μας σε Πανευρωπαϊκά και Παγκόσμια Πρωταθλήματα με κορυφαία στιγμή τη συμμετοχή του Νίκου Αγγελίδη (1977- ) στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2000 στο Σίδνεϊ. Ο ίδιος το 1996 στο Παγκόσμιο Κύπελλο πίστας, που έγινε στην Αθήνα, κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στο ολυμπιακό σπριντ.
Στο χάντμπολ, η γυναικεία ομάδα του Ο.Φ. Ν. Ιωνίας, από το 1985 μέχρι σήμερα, αγωνίζεται ανελλιπώς στην Α1 Εθνική κατηγορία και στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Έχει καθιερωθεί ως μία από τις κορυφαίες ομάδες της χώρας και έχει τροφοδοτήσει τις εθνικές ομάδες με πλήθος αθλήτριες. Στέφτηκε πρωταθλήτρια Ελλάδος 5 φορές (2014, 2015, 2016, 2017 και 2018) και άλλες 6 Κυπελλούχος (2011, 2013, 2015, 2017, 2018 και 2023) ενώ τη σεζόν 2000-01 έφτασε ως τα προημιτελικά του Challenge Cup.
Διακρίσεις στο σύλλογο έφερε τη δεκαετία του ΄90 και το τμήμα Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης (πινγκ πονγκ) χάρις στις αδερφές Χριστίνα και Έφη Λαζαρίδου και τον Παναγιώτη Παυτίνο ο οποίος το 1990 κατέκτησε το αργυρό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων στην Βουδαπέστη.
Παρά την έλλειψη κολυμβητηρίου στην πόλη μας ο Ο.Φ. Ν. Ιωνίας έχει δημιουργήσει αξιόλογο τμήμα κολύμβησης που προσελκύει όχι μόνο παιδιά αλλά και καταξιωμένους αθλητές όπως οι Ανδρέας Βαζαίος και Παναγιώτης Σαμιλίδης, που έχουν στο ενεργητικό τους συμμετοχές σε δύο Ολυμπιάδες (Λονδίνο 2012, Ρίο 2016) καθώς και διεθνείς και εγχώριους τίτλους ενώ είναι και κάτοχοι πανελληνίων ρεκόρ.
Άλλα σωματεία της πόλης μας με σημαντική προσφορά τα τελευταία χρόνια στον ελληνικό αθλητισμό είναι ο Α.Γ.Σ «Ανατολή» και ο Α.Σ.Π. Ίωνες. Ο Α.Γ.Σ «Ανατολή» (έτος ίδρυσης 1996) καλλιεργεί το στίβο και έχει σήμερα στις τάξεις της την δύο φορές πρωταθλήτρια στα 20 χλμ βάδην Κυριακή Φιλτισάκου, που εκπροσώπησε τη χώρα μας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020 στο Τόκιο (29η) και το 2022 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου του Όρεγκον (22η).
Ο Α.Σ.Π. Ίωνες, που προέκυψε το 1994 από την συγχώνευση των ομάδων Νεάπολη Α.Ο. και Ο.Φ.Ν.Ι, δραστηριοποιείται στον χώρο του βόλεϊ και ειδικότερα στο γυναικείο για πάνω από 30 χρόνια με κορυφαία εποχή τη συμμετοχή του στην Α1 Εθνική Κατηγορία τις σεζόν 2007-2009, 2013-2014.
Σημαντικός σταθμός για την ιστορία της πόλης μας υπήρξε το 2001 όταν η Νέα Ιωνία ονομάστηκε «Ολυμπιακός Δήμος» και το πρώην εργοστάσιο της «Μουταλάσκη» ανακατασκευάστηκε κι έγινε το στρατηγείο του Οργανισμού «Αθήνα 2004» που διοργάνωσε τους Ολυμπιακούς Αγώνες στη χώρα μας.
*Πολύτιμη πηγή γι’ αυτό το άρθρο υπήρξε το βιβλίο του Λουκά Χριστοδούλου, «Η Ιστορία των Σωματείων της Νέας Ιωνίας από την ίδρυση της πόλης έως την Μεταπολίτευση, Εκδόσεις Μπαλτά, Αθήνα 2014.
**Η φωτογραφική σύνθεση έγινε με βάση την γιγαντοαφίσα του Δήμου για τα 100 χρόνια της Ν. Ιωνίας που επιμελήθηκε ο Λουκάς Χριστοδούλου και τις επιτυχίες του Ίκαρου και του χάντμπολ του Ο.Φ. Ν. Ιωνίας.
