Λίγο πριν περάσει το κατώφλι ενός αιώνα ζωής έφυγε από κοντά μας ο Γιώργος Ευστρατιάδης, ένας από τους πιο ευγενείς ανθρώπους που γνώρισα στα 15 χρόνια που ερευνώ την ιστορία της Νέας Ιωνίας.
Στην ύστερη εποχή της υπήρξε σημαντικό στέλεχος της Α.Ε Κλωστοϋφαντουργική Εταιρία «Μουταλάσκη» η διαδρομή της οποίας είναι το θέμα του δίτομου έργου μου, «Ο Ταύρος του Μάντσεστερ».
Παρότι δίχως συστάσεις, με μόνο διαπιστευτήριο τη συγγραφική μου ιδιότητα, σε εποχή δύσκολη λόγω του κορωνοϊού, μού άνοιξε πρόθυμα την πόρτα του σπιτικού του στο Ψυχικό και μου εμπιστεύτηκε το κλειδί των αναμνήσεών του.
Με αξιοθαύμαστη διαύγεια πνεύματος διηγήθηκε τη ζωή του η οποία στο μεγαλύτερο μέρος της ήταν συνυφασμένη με τη «Μουταλάσκη» και δεν υπήρξε στιγμή που να μην αναφερθεί με σεβασμό στους θείους του, τους οποίους αποκαλούσε ακόμη και στα 90φεύγα του «ο κύριος Μάκης» και «ο κύριος Γιώργος».
Γιος της Λουκίας Σινιόσογλου, της οποίας ο πατέρας Αλέξανδρος τρανός επιχειρηματίας της Πόλης, ίδρυσε το 1927 τη «Μουταλάσκη», o Γιώργος Ευστρατιάδης ανέλαβε διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας το 1973 και ήταν αυτός που έκανε το 1979 το «συνοικέσιο» με την Πειραϊκή Πατραϊκή.
Στη μνήμη του δημοσιεύω ένα απόσπασμα από την αφήγησή του…
Η μητέρα μου παντρεύτηκε τον Κωνσταντίνο Ευστρατιάδη το 1922 στην Κωνσταντινούπολη. Μετά την Καταστροφή φύγανε για το Αμβούργο όπου ζούσε μια αδερφή του. Εκεί, το 1923, γεννήθηκε ο αδερφός μου ο Θόδωρος, που σκοτώθηκε το 1949 στον Εμφύλιο.
Μετά το 25 η οικογένεια ήρθε κι εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα. Εγώ γεννήθηκα στην Αθήνα τον Ιούνιο του 1926. Σπούδασα χημικός μηχανικός. Όταν τέλειωσα τις σπουδές και το στρατιωτικό, το 1954, μπήκα στην εταιρία … Πολύ γρήγορα ανέλαβα γενικά καθήκοντα στον εμπορικό-διοικητικό τομέα.
Ήταν τότε που η εταιρία ξεκινούσε τις εξαγωγές. Μου ανέθεσαν αυτό το κομμάτι. Ξεκίνησε σιγά-σιγά και γρήγορα έγινε σημαντικό κομμάτι γιατί οι δουλειές στην Ελλάδα δεν πηγαίνανε πολύ καλά. Η πρώτη εξαγωγή που κάναμε ήταν σε ένα Έλληνα εγκατεστημένο στο Σουέζ της Αιγύπτου. Αυτός προμήθευε με καραβόπανα τα πλοία. Πήρε πέντε χιλιάδες μέτρα την πρώτη φορά, ύστερα από λίγο πήρε άλλες δέκα χιλιάδες μέτρα.
Οι μεγάλοι πελάτες ήταν στην Γερμανία, στην Σκανδιναβία, στην Ολλανδία, αλλά είχαμε και στην Αγγλία και στην Αυστραλία και στην Αμερική. Μια φορά πήραμε παραγγελία από τη νήσο του Αγίου Μαυρικίου, κάποιος βρήκε τη διεύθυνσή μας και παρήγγειλε σεντόνια.
Στην Αμερική, είχαμε ένα μεγάλο πελάτη, την εποχή του Βιετνάμ, αυτός έκανε σκηνές, τέντες, τέτοια πράγματα. Τα υφάσματα αυτά σαπίζανε στο Βιετνάμ πολύ γρήγορα λόγω υγρασίας. Για τις δικές του ανάγκες παράγγελνε σε μας.
Είχαμε πελάτες στη Σκωτία. Ο ένας έπαιρνε χοντρό καραβόπανο για καλύμματα αυτοκινήτων, ο άλλος έπαιρνε πιο λεπτό για καλύμματα για τα άλογα, όταν βρέχει να μη βρέχονται…
Σε περίεργες χρήσεις πήγαιναν τα προϊόντα μας. Η πιο περίεργη… Ήταν ένας Έλληνας εγκατεστημένος στο Βέλγιο ο οποίος παρήγγειλε ένα ύφασμα δικής τους συνθέσεως, περίεργο ύφασμα, λέω τι το θέλετε αυτό, λέει εγώ παίρνω σαλιγκάρια από την Ελλάδα και τα κάνω… Τα βάζω μέσα τα σαλιγκάρια και πρέπει το ύφασμα να είναι ειδικό.
Στη φωτογραφία ο Γιώργος Ευστρατιάδης (δεύτερος από αριστερά) με τους Κογκαλίδη, Πασχαλίδη, Μάκη Σινιόσογλου, Αντωνιάδη, Ψυχούλη στην αυλή του εργοστασίου.
