Ξεκινώντας από μια γενική αναφορά στον αστικό λαϊκό πολιτισμό και τα κύρια χαρακτηριστικά του, ο εθνομουσικολόγος Λάμπρος Λιάβας παρουσιάζει την εξέλιξη του Ρεμπέτικου, ακολουθώντας τα «βήματά του» από τα «καφέ-αμάν» και τα «καφέ-σαντάν» στη «φυλακή και τον τεκέ».
Ακολουθεί η «κλασική» περίοδος (1922-1940), όπου εξετάζεται η συμβολή των προσφύγων στη διαμόρφωση του είδους και το πέρασμα από τη «σμυρναίικη» στην «πειραιώτικη» σχολή. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στο έργο και την προσωπικότητα του Μάρκου Βαμβακάρη, στον ρόλο της δισκογραφίας και στις συνέπειες από την επικράτηση της μεταξικής λογοκρισίας.
Τέλος, με την «εργατική» περίοδο (1945-1955) παρακολουθούμε την «κάθαρση» του ρεμπέτικου, με πρωτοπόρο τον Βασίλη Τσιτσάνη και τις καινοτομίες που εισάγει στη δομή και τη λειτουργία των τραγουδιών, με αποκορύφωμα την καθιέρωση του τετράχορδου μπουζουκιού από τον Μανώλη Χιώτη.
Μια σύντομη αναφορά στο «λαϊκό» τραγούδι στη δεκαετία 1955-1965 (μέσα από το «δίπολο» Καζαντζίδη – Μπιθικώτσης) και στο νέο είδος που εγκαινιάζουν ως «έντεχνο λαϊκό τραγούδι» ο Μάνος Χατζιδάκις και ο Μίκης Θεοδωράκης, φωτίζει τον απόηχο της παράδοσης του ρεμπέτικου στην εξέλιξη του νεότερου ελληνικού τραγουδιού.
Ημερομηνία: 4 Δεκεμβρίου 2018
Ώρα: 19.00
Είσοδος ελεύθερη
